Dinsdag 22 januari

Om 10.00 zou de songthaew naar Vieng Kham vertrekken en vanuit daar hadden we het plan om over te stappen op een andere songthaew richting Sam Neua. Het zou allemaal heel anders lopen….Uiteindelijk vertrok de songthaew rond 11.30 uur en zat bommetje vol. Zie het FILMPJE op de filmpagina. In eerste instantie zat Paula (Australie) naast ons maar werd even later gevraagd of ze voorin wilde zitten samen met Brian (een Amerikaan van Zuid Koreaanse afkomst). De reis ging voorspoedig en na twee uur kwamen we aan in Vieng Kham. We sloten ons aan bij Brian en Paula want die gingen naar Vieng Thong wat op de route naar Sam Neua ligt.We hoopten een aansluiting te vinden en na eerst wat te hebben gegeten op de markt vervolgden we onze weg met het vragen aan de locals om informatie. Vieng kham is nou niet bepaald het meest toeristische dorp van Laos en we waren dan ook de enige falang die er rondliepen en trokken veel bekijks. We hadden geluk met Brian en Paula want die spraken een aardig woordje Lao. De vrouw van de noodlesoep vertelde dat er om 12 uur een bus vertrok naar sam nua, alleen was het op dat moment 15:30. Toch hield ze vol dat deze vandaag nog zou vertrekken. Dus moest het wel om 24:00 ’s nachts gaan. We vroegen verder en hielden auto’s en songthaews aan. Sommige vroegen exorbitante bedragen en andere gingen niet veel verder dan het volgende dorp. Er was door een aantal mensen gezegd dat er een bus of songthaew ergens tussen 18:00 en 20:00 (Lao tijd=elastieken tijd) zou gaan. Dus wij namen onze posities in aan de hoofdweg in een huis dat nog afgemaakt moest worden. We deelden eten en drinken en lazen in de guidebooks. Veel locals kwamen langslopen en een hele meute kinderen kwam ons bekijken. Die werden iets voorzichtiger toen Paula iets te enthousiast BOE riep met bijbehorende lichaamstaal en een jongetje dat bij zijn oudere zusje op de rug zat van schrik in huilen uitbarste. Paula voelde zich daar zo lullig over dat ze haar best deed het weer goed te maken. Vanaf onze wachtplek zagen we het leven in het dorp aan ons voorbij trekken. We zagen hoe een geit gewogen werd om de waarde te bepalen (gelukkig geen live slachting al waren we daar even bang voor). Hoe kleefrijst gekookt wordt (in een mand op een pot met kokend water) n hoe er naast ons langzaam een marktje werd opgezet met allerlei lekkernijen. Daar kwamen een hoop locals op af en wij wilden ook wel wat proberen. Heel veel lekkers uit bamboeblad en van stokjes. Toen het al donker was besloten we dat we maar beerlao moesten halen want als we dat deden zou de bus wel komen. De bus kwam niet maar het was gezellig (Paula had kaarsjes in haar tas zitten die het huis knus verlichtte) we hadden veel plezier en de locals kwamen langs om sigaretten te bietsen en te kletsen. We besloten dat de songthaew echt niet meer zou komen en dat we dan op de nachtbus zouden wachten. Dus op naar het guesthouse dat er stond en onderhandelen over de prijs. We konden niet duidelijk maken dat we op wilden blijven voor de bus dus uiteindelijk huurden we de kamers voor 1 dollar per persoon. Daarna op naar het ‘restaurant’ om de hoek. Dit was een huis met een vrij grote keuken en woonkamer waar twee tafels met plastic stoelen stonden. De hoogte van de stoelen was wat wij normaal voor kinderen gewend zijn. We bestelden wat en het was erg lekker. Daarna maar gewoon in de bedden gaan liggen met de kleren aan zodat we meteen gereed konden staan als de bus kwam. De 73-jarige opa van het huis zou de bus aanhouden en op de deur kloppen als hij er was. Zo deden ze dat altijd. We hadden de wekker om 01:00 gezet zodat we er klaar voor zouden zijn als hij langskwam.

Maar toch wel even lekker om eerst nog wat uurtjes slaap te pakken. Om 01:00 werden we moeizaam doch vastberaden wakker en na een toiletbezoek liep Carolien naar de deur. Ze hoorde een zwaar voertuig aankomen en was benieuwd of dat het de bus was. De opa stak zijn hand op en de bus minderde vaart. Maar schijn bedriegt: de chauffeur stak zijn hand op en reed ons voorbij. De bus zat behoorlijk vol maar tot nu toe was dat nog nooit een reden geweest niet meer mensen mee te nemen. Nu dus wel en na het even mee te hebben gedeeld aan Brian en Paula doken we maar weer het bed in. De volgende ochtend waren we vroeg wakker en bleken we niet de enige gasten van het guesthouse te zijn. Er was ook een man die voor de overheid werkte en naar Luang Prabang ging om de festiviteiten voor te bereiden voor de volgende dag. Als Laos 40 jaar bevrijding ging vieren. Zelfs de regering uit Vientiane kwam op dit feestje. Toen Paula en Brian ook op waren gingen we ontbijten bij dezelfde noodledames, die verrast waren ons weer te zien. Hierna was het tijd om ons te bezinnen over een alternatieve strategie om uit het gehucht te komen. We bedachten dat, als er songthaews naar volgende dorpen gingen deze waarschijnlijk ’s ochtends vertrokken, dus we namen weer een positie in. Na navragen bleken er echter geen songthaew-connecties bekend. We bedachten ons dat als we al in een volgend dorp zouden kunnen komen, we daar net zo goed vastzaten. We besloten dat de komende nachtbus onze beste optie was, zeker omdat deze helemaal naar Sam Nua zou gaan. Ondertussen waren Carolien en Paula op zoek gegaan naar Lao koffie en waren ze een Lao tegengekomen die goed Engels sprak en ze uitnodigde naar zijn guesthouse aan de rivier. Hij heette Phoumi en zag er sympathiek uit. Ze brachten deze boodschap over aan de jongens en die zagen dat op zich wel zitten. We liepen langs het busstation en daar zag Carolien een pamflet hangen met Vieng kham-Vieng thong 65.000 kip. Het bleek dat die verbinding er wel was maar alleen als er genoeg mensen die kant op gingen en dat kwam niet zo vaak voor. We liepen naar het guesthouse van Phoumi en dronken thee en koffie. We aten nog wat noodles (voor de verandering) deze keer in gebakken vorm en gingen vissen in de rivier. We pakten wat takken en maakten er speren van met ons zwitsers zakmes (wat een survivalers zijn we toch) en gingen op jacht in het frisse, heldere water. Helaas waren we toch niet zo goed dus al gauw zochten we een andere bezigheid: stenen op een houten constructie leggen en die er met andere stenen af gooien. Toen een deel van de constructie eraf viel besloten we dat we een andere bezigheid moesten zoeken. Het werd jeu de boule met stenen. Allemaal andere vormen en groottes maakten het een kansspel met weinig kans. Een aantal jongetjes uit het dorp waren ook aan het vissen maar die waren duidelijk beter uitgerust en voorbereid. Met duikbrillen en een soort bamboepistolen gingen ze te water. De visjes verdwenen in een mandje op de rug. Daar konden ze dan later thuis lekker van eten. Paula had zin gekregen in fruit dus op naar de markt. Toen we aan kwamen lopen hoorden we muziek en zongen vanzelf mee ‘welcome to the hotel california’ er bleek een feestje aan de gang te zijn en de feestgangers (die duidelijk al flink aan de lao lao hadden gezeten) haalden ons naar binnen. Daar werd bescheiden gedanst onder het genot van een drankje. Er was een dj en alle kids uit het dorp zaten het allemaal geboeid te bekijken. Zie ook het Filmpje.  Na wat dansjes gedaan te hebben werd een Lao wel heel enthousiast van Paula en we gingen er maar eens vandoor. Helaas waren de fruitdames van de markt verdwenen dus we liepen verder. Daar zagen we een andere ceremonie met monniken voltrekken. We hadden genoeg gezien en zijn wat gaan eten bij het restaurant met een lekkere beerlao erbij. Onderweg nog even nieuwe batterijen gekocht voor onze speakers want Paula had een werkende ipod (van die van ons is het display overleden) en een spel kaarten, wij konden los! Eenmaal bij Phoumi aangekomen kwam de laolao en beerlao op tafel en begonnen we met het kaartspel. We gingen pesten en Paula en Brian hadden de regels al gauw door. Het werd een gezellige avond met een hoop hilariteit als er iemand een flinke stapel kaarten moest pakken. 

Ondertussen raakte de beerlao op en zijn we nog een nieuwe lading gaan halen. Dat was rond een uur of 9 maar er was al helemaal niemand meer op straat. Om 24:00 zijn we buiten bij Phoumi gaan zitten met een kampvuur (het was koud!) om te wachten op de bus. Na 2 uur was er nog geen bus geweest en hield Phoumi het voor gezien. Al snel hoorden we zijn gesnurk uit de hut komen. We besloten nog 1 uur te wachten en deden zelfs nog een ‘bus dance’ (hoe wanhopig kan je zijn/wat beerlao en lao lao allemaal met je doet). Het mocht allemaal niet baten. We konden er geen logische verklaring voor vinden maar de bus kwam niet. We gingen slapen en zouden de volgende dag terug naar Luang Prabang om ons vanaf daar naar de Vietnamese grens te begeven. Een ontzettend eind om en niet het plan maar onze opties hielden op. We hadden het geprobeerd.

Vrijdag 24 januariDe ochtend was brak maar we waren snel op weg. Na nog geen 50 meter lopen kwamen we een pick-up truck tegen. De bestuurder was een jonge jongen die aardig Engels sprak. Hij vroeg waar we heen gingen en bood aan om ons naar Vieng thong te brengen. Dat zagen we niet zitten, als we zeker wilden zijn van vervoer naar Sam Nua moesten we minstens tot Nam Noen. Daar komen twee wegen op uit wat de kans op verder komen aanzienlijk groter maakt. Dat wilde hij wel doen maar het zou ons 60 dollar gaan kosten. Dat was een fikse prijs want de nachtbus zou 9 dollar p.p. kosten en die bracht je daarvoor helemaal naar Sam Nua. Paula haar visa verliep bijna en ze moest naar Vientane om haar vlucht naar Bangkok te pakken. Zij haakte daarom af. Toen werd het 20 dollar per persoon om halverwege te komen, een aanzienlijk bedrag. We waren het wachten echter zat en hadden eigenlijk ook geen zin om helemaal weer terug te gaan en het originele plan te laten varen. We namen afscheid van Paula en stapten in. We kregen nog een deken mee tegen de kou (want dat is het zo hoog in de bergen totdat de zon doorkomt) en vertrokken. Nog even langs de markt voor het ontbijt (3 x raden wat), die zo warm was dat deze een tijdje diende als verwarming onder de dekens. Carolien brak haar hoofd over hoe ze de goedgevulde noodlesoep op zou slurpen in de op en neer deinende laadbak maar bedacht zich toen dat ze een spork had. Een tot nu toe nutteloze plastic vork, mes en lepel in een die ze gratis had gekregen bij haar tas. We hadden nog geen situatie kunnen bedenken wanneer je deze nodig kon hebben en nu overkwam het ons toch. De rit in de achterbak was prima. Brian zat voorin bij de chauffeur en zijn vriend en wij samen achterin. Af en toe kwamen er wat mensen bij die een kort stukje meereisden en dan weer uitstapten. Eerst hebben we (met name een van ons) lekker geslapen en toen de mist optrok enorm genoten van het uitzicht. Wat een schitterend, onbedorven landschap. Dat maakt het wachten helemaal de moeite waard. 

Na een pauze in Vieng Thong gingen we gauw weer verder. Na 7 uur in de achterbak kwamen we eindelijk aan in Nam Noen. Daar stond een grote bus te wachten, die helaas naar Vientiane ging (de andere kant op). Nadat de jongen ons letterlijk gesmeekt had om wat meer geld omdat hij nu bijna geen winst maakte. Gaven we hem samen 10 dollar fooi. Hij had ons tenslotte eindelijk verder gebracht. Hij leidde ons naar het busstation waar een kleinere bus stond die naar Sam Nua zou vertrekken. We konden ons geluk niet op en namen snel plaats. De bus was afgeladen op de echte Lao wijze (bommetje vol, elke keer denk je dat het niet voller kan en dan blijken er altijd nog meer mensen bij te kunnen). Helaas was de motor niet bepaald een kilometervreter. Met een vaartje van 20 km/pu en meerdere keren stoppen zodat de chauffeur eraan kon sleutelen. Toen we er bijna waren gebeurde er hetzelfde als wat normaal in een vliegtuig gebeurd na de landing (nee geen slurf) iedereen begon zijn mobieltjes aan te zetten: we hadden weer bereik. Welkom in de bewoonde wereld. Om 20:30 (13 uur later dan we vertrokken waren) arriveerden we in de beloofde stad. Na even rondlopen vonden we een guesthouse met heet water en redelijke bedden. Lekker gegeten met Brian en op tijd naar bed.

Gepost op 31 January 2008 door admin
Geplaatst onder: 3 Laos