De volgende ochtend kwamen we om 8:30 aan in Hue. Naar omstandigheden hadden we allebei redelijk geslapen. We kwamen meteen de Zweedse dames tegen uit de bus en die raadden ons het hotel aan waarin zij sliepen. We besloten een kijkje te nemen. Het zag er prima uit en kostte ons na onderhandelen maar 5 dollar. Eerst even een fatsoenlijk ontbijt bij de Franse boulangerie om de hoek en daarna een guesthouse zoeken in Hoi An. We hadden begrepen dat het met Tet nogal vol kan lopen dus was vooraf boeken vereist. Na wat adresjes te hebben opgedaan hebben we het oude imperialistische centrum van Hue bekeken. Een complex opgezet door keizer Gai Long in 1804, wat vroeger schitterend mooi moet zijn geweest. De gebouwen die nog overeind staan na de bombardementen in de oorlog, zien er behoorlijk goed uit. Er is een tempel waarin alle 9 keizers worden geeerd die de dynastie van de Vietnamezen vormen. Tussen de oude gebouwen in Chinese stijl staan ook wat later gebouwde east meets west gebouwen waarin je duidelijk de franse stijl terugziet. Toen wisten ze nog hoe je indrukwekkende, kleurrijke architectuur bouwde.

Het weer is iets minder koud dan Hanoi maar nog steeds grijs en regen. Nu onze lange broeken in de was zitten hebben we meerdere korte broeken en t-shirts aan tegen de kou. We hebben begrepen dat Hoi An wel zon moet hebben omdat die achter een bergpas zit die de wolken tegenhoudt(?). We zullen het merken.Maandag 4 februari
Nadat we er de vorige avond al om 9 uur in lagen, zou de wekker om 5:45 moeten gaan voor een onvervalste toeristische busexcursie naar de De-Militerized Zone (DMZ). De wekker ging niet en we werden zelf om 6:15 wakker. Toch lukte het ons 15 minuten later beneden klaar te staan om opgehaald te worden, wat gelukkig ook nog gebeurde. De DMZ was het gebied waar tussen 1962 en 1964 geen militaire activiteit gedoogd was. Het was de grens tussen het Franse, democratische zuiden en het Vietnamese, communistische noorden van Ho Chi Minh. Integendeel tot wat de naam zegt was hier volop militaire activiteit. De Amerikanen bombardeerden het met B-52’s en de Vietnamezen probeerden de Amerikanen aan de anderen kant aan te vallen en de Vietcong te voorzien van wapens. Door al deze activiteit moesten de mensen die hier woonden een schuilplaats zoeken. Het dorp is namelijk helemaal platgebombardeerd .

De schuilplaatsen werden de Vinh Moch tunnels. Hierin leefden 300 mensen en zijn 17 kinderen geboren. Als er geen bombardementen waren leefden ze buiten om het land te bewerken en te vissen. Het was een heel systeem van gangen en er woonden meerdere dorpen. Elk gezin had een eigen (ongelooflijk kleine) kamer en de hoogte van de gang was 1.60 meter. Bukken dus toen we daar doorheen liepen. Er was een kraamafdeling, meeting room, schuilgangen en keukens. Ze hadden drie dieptes gegraven eerst 12 meter. Maar omdat de bommen soms wel gaten van 15 meter diep konden slaan, werden er ook gangen op 15 en 23 meter diep gegraven. Het was een indrukwekkend staaltje menselijke overlevingskracht.Ondanks veel hulp van Amerika, Duitsland en de UK zijn er nog veel landmijnen aanwezig in de DMZ zone. Vanaf 1975 zijn er als gevolg van de mijnen 5000 dodelijke slachtoffers gevallen en dit gebeurt nog elke dag. Direct na de oorlog zijn er een hoop vervormde babies geboren, de oorzaak hiervan ligt bij de door de Amerikanen gebruikte chemicalien (napalm) om het DMZ gebied te ontbossen.De tour duurde de hele dag en onderweg kwamen we Lotte (van de busreis) nog tegen. ’s Avonds bij een steengoede indier gegeten en wederom op tijd naar bed.

Dinsdag 5 februari
Na weer eens ouderwets uitslapen gingen we ontbijten en op het internet orienteren op mooie pakken en andere outfits. Om 14:00 pakten we namelijk de bus naar Hoi An, het Vietnamese mekka voor maatkleding.

Gepost op 9 February 2008 door admin
Geplaatst onder: 4 Vietnam | 192 Reacties »

woensdag 30 januari
Wat waren we nog brak van de slopende busreis toen we woensdagochtend aan het ontbijt zaten. De kamer maakte veel goed, eindelijk een goed matras en een heerlijke, warme douche! Na het ontbijt wilde we uitchecken omdat het hotel best prijzig was, namelijk $18 per nacht. Na onderhandelen hebben we de prijs naar $12 dollar weten te brengen, maar dan wel zonder ontbijt zei de receptioniste. Dat vonden we prima en we kregen weer de sleutel van onze kamer overhandigd.Hanoi zelf was die dag erg koud en regen kwam vaak naar beneden vallen. Later bleek dat het de dagen daarop niet veel beter werd. We zijn eerst de boel gaan verkennen in de ‘old quarter van Hanoi’, daar bevonden we ons tenslotte. Wat ons als eerste op viel was het enorm drukke verkeer.  Uit alle hoeken en gaten kwamen scooters voorbij gesjeest. Op de stoep stonden allemaal brommers en dus moest je over dezelfde straat lopen waarop de brommers je voorbij sjeesden. Dat vergde wel enige aanpassing! Overal kwam geluid vandaan: getoeter van het verkeer, ijzerbewerkers die voor hun winkel aan het werk waren, pratende en schreeuwende vietnamezen en muziek. Dit was complete chaos voor onze neus… Het leek wel een mierenhoop… Aangezien de brommers vrijwel het enige vervoermiddel zijn wordt hier ook echt alles op vervoerd. Het maakt niet uit of het twee keer zo breed, hoog of lang als de brommer zelf is, je bindt het gewoon stevig vast en gaan. Het is zo mooi dat Hans Kemp er een boek met foto’s over heeft gepubliceerd: bikes of burden. Zie het filmpje op de filmpagina voor een idee van de drukte en wat er zoal vervoerd wordt (meubels, sinaasappelbomen).

Na de boel te hebben verkend zijn we naar en langs het Hoan Kiem meer gelopen richting de ‘french quarter’. Onderweg hebben we nog een lekker chocolade broodje en croissant jan soldaat gemaakt. Deze dag hebben we vooral gebruikt om de nodige zaken te regelen. Zo hebben we informatie ingewonnen over de verschillende aanbieders van vluchten naar Maleisie en Australie. Ook hebben we opgezocht waar we ons ticket van auckland naar tokyo konden verzetten ivm met enige uitloop. s’ Avonds hebben we bij bittet gegeten, een vietnamese verbastering van biefstuk. Erg lekker was het: biefstuk met gebakken aardappels, salade en stokbrood voor nog geen 4 euro. Onderweg kwamen we langs allemaal winkeltjes die lekkernijen verkochten. We kochten een enorme reep melkchocolade met hazelnoten van ‘Van Houten’. Het is bijna Tet: Vietnamees nieuwjaar en dat betekent dat iedereen lekkernijen inslaat om samen met de familie op te peuzelen. Verder kennen ze de grote Tet schoonmaak zoals wij de grote schoonmaak met de lente kennen. We bestelden thee met honing en gingen lekker naar onze kamer. Daar hadden we movie channel en een heater en waar we deze avond dankbaar gebruik van maakten…Donderdag 31 januari
Woensdag was iedereen allemaal papiertjes aan het verbranden geweest voor hun voorouders. Dat gebeurde op straat en de rook sloeg flink op je longen (samen met de enorme hoeveelheid uitlaatgassen van alle brommers natuurlijk), gelukkig werd er vandaag niks verbrand. De dag begon droog maar na het ontbijt begon het al gauw te gieten en dat hield niet meer op. Het waren dikke druppels en al gauw zagen we de eerste brommerponchos voorbij razen, met een speciaal doorzichtig deel voor over de voorlamp van de scooter. We hadden een duidelijk doel: het omboeken van onze ticket naar Japan. Na een paar keer schuilen bleek de regen niet minder te worden en liepen we maar gewoon door. Het travel agency was met dit weer ook een restaurant geworden en de gasten zaten binnen ipv buiten op de stoep. Terwijl Martijn zijn Duits oefende met een Vietnamees die in Oost-Duitsland gewoond had betaalde Carolien voor het omboeken. Toen het eenmaal geregeld was liepen we langs verschillende electronicazaken en bewonderden de laptops en de prijzen. Ondanks het weer had Carolien (Martijn kon het zich niet voorstellen) toch zin in een ijsje en met het ijsje in de hand hebben we de tickets van Air Asia definitief gemaakt.Vrijdag 1 februari
We wilden Ha Long Bay bezoeken maar met dit weer zien we dat niet zitten. We hebben dus allemaal nuttige zaken geregeld en Hanoi rondgestruind voor leuke winkeltjes, restaurantjes en mooie plekjes. Het leuke is dat alle winkels duidelijk gegroepeerd zijn, je hebt straten met kunst, ijzer, electronica, zijde en ga zo maar door. We hebben de laatste avond in een leuk Vietnamees restaurant gegeten: Highway 4. Afgeladen met Vietnamezen die om de haverklap iets bedenken om op te proosten. Naast ons zaten twee vrienden en terwijl we gezllig met de dame van het stel kletsten schonk de heer ons constant kleine likeurtjes in. Deze likeurtjes worden door het restaurant zelf gebrouwen. Voordat we terugliepen naar het hotel gingen we nog even naar de Heineken Jazz bar.

De live band was ontzettend goed maar hield er helaas om 23:30 mee op. Toen we naar het hotel liepen waren de straten alweer uitgestorven. Dat is zo raar, de hele dag zijn de straten overbevolkt met mensen, brommers en verkoopwaar en na een uur of 23:00 zie je daar helemaal niks meer van: alles donker en niemand meer op straat.

Zaterdag 2 februari
Vandaag rustig aan gedaan. Uitchecken, een prachtig zijden dekbedovertrek gekocht, boodschappen voor de busreis en natuurlijk een belletje naar Hanneke: gefeliciteerd met je 55ste verjaardag! Verder nog uitgezocht met wie we willen vliegen in Australie en hoe we goedkoop naar Barcelona kunnen komen aan het eind van de reis. Met bemoedigende resultaten (reken je echter nog niet rijk smeer). Om 18:30 werden we opgehaald door de mini-bus die ons naar onze sleeperbus bracht. Een bus met allemaal bedden, uiteraard pastte Martijn niet in het smalle en te korte bed, zie ook het filmpje. Hierin zingen we onze eigen versie van een bekend Vietnamees nieuwjaarsliedje.

Gepost op 9 February 2008 door admin
Geplaatst onder: 4 Vietnam | 196 Reacties »