Vrijdag 18 en zaterdag 19 januariVanaf Luang Nam Tha waren we op doorreis naar Nhong Khiaw. Onze eerste stopover was de stad Oudomxai. Een stad waarin meerdere hoofdwegen elkaar kruisen. In Oudomxai wonen veel chinezen en het straatbeeld kenmerkt zich dan ook door vele chinese winkels en restaurants. In  Oudomxai zelf is niet veel te doen, maar omdat Carolien zich nog steeds niet top voelde besloten we toch om 2 dagen te blijven en te herstellen. Gelukkig hadden we een tv met moviechannel op onze kamer en hebben daar dankbaar gebruik van gemaakt. Tijdens de middag hebben we de stad verkent en kwamen we een plaatselijke jongen tegen die engelse les volgde en graag met ons zijn skills wilde oefenen. Hij bleek oprecht (je blijft toch argwanend) en hebben met hem de stad doorgelopen en ondertussen Engels met hem gepraat. Aan het eind hebben we nog emailadressen uitgewisseld zodat hij ook zijn grammatica kan oefenen.Tijdens het avondeten van dag twee zaten we naast een Amerikaanse vrouw (Denise) die wel heel erg lang op haar eten moest wachten. We deelden wat fried potato’s met haar en raakte zodoende in gesprek. Ze was ook op doorreis naar Nong Khiaw en ging net als ons morgen de minibus pakken.   Zondag 20 januariWe waren vroeg opgestaan om er zeker van te zijn dat we een plaats hadden in de bus naar Nhong Kiaw. Na het ontbijt vervoegden we ons naar het busstation en kochten we onze kaartjes. Tot onze verbazing was het geen minibus maar een songthaew. Sterker nog, het was de enige songthaew van de gehele bushalte…WAAROM?!Voor de duidelijkheid een mini bus is hier een grote taxibus met een schuifdeur aan de zijkant en heerlijke normale autostoelen. Een songthaew daarentegen is een pick-up truck met op de laadbak een overkapping gemonteerd en heeft houten bankjes. Gelukkig zijn we inmiddels wat gewend waardoor het uiteindelijk allemaal wel meeviel. Gedurende de rit zaten er 2 personen een soort spel vergelijkbaar met ‘balletje balletje’ te spelen. De een zette grof geld in en moest vervolgens raden hoeveel munten er onder de dop zich bevonden. Voor ons was het duidelijk dat ze bij elkaar hoorde en de boel probeerde op te lichten. Een andere local was niet zo snugger en verloor een aanzienlijk bedrag en zijn gouden ketting. Na het uitstappen van de twee oplichters, kreeg hij het dan ook te horen van zijn medereizigers…  Alsof dat nog niks was zat naast Carolien een oude man te pas en te onpas te roggelen, boeren te laten en zijn neus te legen. De locals keken er niet vanop maar voor ons was het nog steeds wennen. Vlak voordat de oude man eruit ging startte hij nog een slotakkoord wat door ons (inclusief Denise) hilarisch werd ontvangen het klonk zoiets als: burp! (boer) ggnn ..gggnn ..(gehemelte schrapen) gggt..gggt..(speeksel ophalen) tuff..(mond legen), nff flats! Nfff flats! (vinger op een kant van de neus en flink door de neus blazen). ‘Old habits die hard’ zullen we maar zeggen. Martijn vroeg zich af of hij nog wat knetterscheten ging laten als toegift, maar dat bleef ons gelukkig bespaard.“Sabeidiee!” Zei de oude man en ook wij gaven meneer een eindgroet voordat we weer vertrokken. In de verte zagen we meneer zijn neus nogmaals legen…Gelukkig kwamen we niet al te lang daarna aan in Nhong Khiaw. Uiteindelijk hadden we vier uur in de songthaew gezeten, maar beste lezer het was het allemaal waard want toen we over de brug liepen zag je de mooiste vergezichten.

Wat een pitoresk plaatsje he en wat mooi! Al snel checkten we in bij phanoyng guesthouse en aten we een lekkere baquette. Omdat de schone onderbroekjes in onze backpack schaars werden hadden we besloten om onze laundry te laten wassen. Helaas kon het niet meer op dezelfde dag gewassen teruggegeven worden waardoor we een extra dag in Nhong Khiaw konden blijven, maar dat is niet erg met zo’n uitzicht! Die avond hebben we echt westers voedsel gegeten in hetzelfde restaurant: fried potato en een pizza. Verassend lekker!  

Het was te merken dat het restaurant hun core business was want toen we de volgende dag wakker werden konden we onze ruggen voelen. Het bed bleek toch wel erg hard te zijn. Na wat overleg besloten we naar een ander guesthouse op zoek te gaan. Het werd uiteindelijk een guesthouse aan de andere kant van de brug: …… Guesthouse. Het restaurant is hier discutabel maar de bedden zijn hemels! S’avonds zijn we naar ‘Le Cinema’ geweest. Hier kan je een dvd huren en vervolgens bekijken. Uiteindelijk hadden we gekozen om de film thank you for smoking te bekijken samen met Denise (de amerikaanse).  

In deze komedie treedt, Nick Naylor, de vice president van de amerikaanse tobacco industrie als ambassadeur op. Hij wordt uitgenodigd door diverse talkshows (oprah en david letterman lookalikes) om zijn standpunt te verdedigen, bezoekt de aan kankerlijdende marlboro man en wordt uiteindelijk verliefd op een journaliste die hem interviewd en vervolgens aan de schandpaal nagelt. Het slot vindt plaats bij een congres met de gouverneur van Vermont ( de verpersoonlijking van de anti rook lobby) waarin wordt gedebateerd of er wel of geen afbeeldingen op een pak sigaretten moet komen. Uiteraard wimpelt Nick Naylor al de argumenten van tafel. Al met al een grappige film!

Gepost op 31 January 2008 door admin
Geplaatst onder: 3 Laos | 215 Reacties »

Woensdagochtend zijn we, voordat we ons bij het touristenoffice melden, op de markt van Vieng Phu Ka nog een ontbijt gaan nuttigen. Ze verkochten er veel onbekend voedsel en gelukkig ook wat meer bekender brandstof. Uiteindelijk bestond ons ontbijt uit: chips met zeewier smaak, mandarijnen, cola en gebakken banaan. Zo, we hadden alvast een goede bodem voor een stevige trekking !

Eenmaal aangekomen werden we voorgesteld aan onze guide (Somhak) en zijn assistent (Kampheng). Beide zijn plaatselijke boeren en kunnen dmv deze excursie een extraatje verdienen. Somhak is de enige die zich verstaanbaar kan maken in het engels. Somhak en Kampheng stammen beide af van de khamu. In Laos zijn de vier grootste etniciteiten: khamu, akha, lahu en hamong. Onze trekking richt zich op de Akha stam.

Het is nog even wachten op de songthaew dus Samhok legt ons uit hoe de trekking eruit zal gaan zien en wat we zullen gaan tegenkomen gedurende de twee dagen trekking. Na een flinke rit over onverharde weggetjes worden we uiteindelijk afgezet en beginnen we onze trekking. Omdat het winter in Laos is hadden we vier voordelen, te weten: goed droog parcour, geen muskieten, geen bloedzuigers en een relatief lekker koel klimaat. En dat is heel heel erg fijn met smalle paden over stijle heuvels gedurende 35 kilometer om uiteindelijk in zes uur 1200 meter hoger uit te komen dan het beginpunt.

Het begin begon relaxed en Somhak begon al snel uit te leggen over de vegetatie in het bos en de geneeskrachtige werking ervan. Zo bleek een plant die hij ons liet zien goed voor de gewrichten en hij liet het ons ruiken…hmmmm het was net tijgerbalsem! Van een andere plant liet hij de plakkerige substantie zien wat naar China wordt geexporteerd. Gedurende de trekking vertelde hij over de rubberplantages (funest voor het oerwoud) die overal door de Lao worden opgezet omdat dit veel meer omzet genereert dan het verbouwen van rijst. Ook vertelde hij over de plannen van de overheid om het verbouwen van opium (na bewerking heroine) in te dammen door de lokale boeren alternatieven te bieden en het tegengaan van het neerhalen van het oerwoud.

Het eerste dorp wat we tegenkwamen was een Khamu dorp. Het is gebruikelijk, ongeacht welke stam, om bij het binnenkomen van een dorp er een aantal minuten op bezoek te gaan voordat je de weg vervolgd. Somhak stopte bij een huis en gaf aan dat we binnen mochten komen. We werden begroet door een klein jongetje en een klein aapje. Binnen was er een oude vrouw die wat te drinken inschenkte voor Somhak en Kampheng. Gelukkig niet voor ons want dat hadden we echt niet binnen gehouden. De moeder van het jongetje kwam even later ook naar binnen en liet aan Somhak de zweren/uitslag van het jongetje zien. Ze hoopten dat wij, de falang, misschien iets bij ons hadden om de uitslag te behandelen. Helaas hadden wij niets bij ons wat dit zou kunnen verhelpen. Ze smeerde het zelfgemaakte medicijn wat bestond uit verbrand bamboe (bepaald soort) vermengd met water op de uitslag. Laten we hopen dat het werkt. Hierna vervolgden we onze weg door het dorp en maakten we een filmpje, zie de filmpagina!

We liepen langs een huis wat gebouwd werd in het khamu dorp. Somhak legde ons uit dat 3 wijze mannen uit het dorp aangeven wanneer het huis gebouwd mag gaan worden, dit heeft onder andere te maken met de stand van de maan.

Waren het eerst nog relaxte klimmetjes al gauw werd dit gedeelte van de trekking gekenmerkt door pittig stijle stukken op niet al te makkelijk te lopen paden en we merkten dan ook dat we snel naar flinke hoogte stegen. Somhak en Kampheng deden dit trouwens gewoon op slippers, maar waren gelukkig net als ons aan het zweten!

We zouden in het volgende Akha dorp lunchen. Natuurlijk stopten we er even zoals gebruikelijk is maar het was er zo vies dat we niet echt naar een lunch uitkeken. Overal dieren, poep en stof. Heel veel kinderen die er allemaal smerig en in vodden bijliepen. Je zou het hele dorp wel een grondige wasbeurt willen geven (Mirjam). Gelukkig besloot Somhak na het uitblijven van een ontvangstcomite dat we langs de rivier zouden eten. Na het overbruggen van een profesorisch gerepareerde bamboebrug kwamen we bij de stroom aan. De lunch was heerlijk en het plekje prachtig. Weer lekkere gebakken bananen (dezelfde als op de markt!) en kleefrijst met banaan en een beetje suiker in bamboeblad hmmm. Ook natuurlijk verse gestoomde groenten (moeders).

Na de lunch vervolgden we de weg en kwamen we erachter dat er na elke break een pittige klim kwam. Na flink zweten zat het klimmen er eindelijk op en waren we er bijna. Toen we het dorp inliepen werden we begroet door kindergezang, de kinderen zongen in Akha taal: daar komen falang aan (westerlingen). Zie het filmpje op de filmpagina.

Ook in dit dorp weer overal stof, dieren, poep en kinderen, veel kinderen. Die laatste waren erg nieuwsgierig en wilden graag op de foto. Onze lodge stond bovenop de heuvel iets verder van het dorp. Somhak vertelde ons dat een aantal zaken taboe waren om te doen of fotograferen zoals de kleine huisjes naast de rijsthuizen. Dat zijn de spirithouses. De rijsthuizen staan buiten het dorp zodat ze in ieder geval nog eten en inkomen hebben als het dorp afbrandt. Daarnaast is het ook de plek waar jongeren (18-25) uithangen met drank en muziek om hun vrouw of man vinden. Zodra ze die gevonden hebben trouwen ze en gaan ze inwonen bij de ouders van de jongen. Totdat het eerste kind er is, dan bouwen ze een huis voor hunzelf en slapen mannen en vrouw en kinderen gescheiden. Waarbij ze communiceren door een gat in het schot tussen de slaapplaatsen van 10 x 20 cm. Het blijft vooralsnog een misterie hoe er uiteindelijk meer kinderen komen terwijl ze apart slapen. Verder mochten we niet door de spiritgates lopen, een poort bovenaan de berg (ingang) en een onderaan het dorp die het bos in leidde. Hier gaan de doden doorheen als poort naar het geestenrijk voordat ze worden begraven in het bos.

Als we op de veranda van de lodge zitten bij te komen met een kop Lao thee komt iedereen uit het dorp ons bekijken (jong & oud) en spelen de kinderen buiten alsof het hun lieve lust is (is het natuurlijk ook). Schaterlachend trekken ze touw terwijl sommigen de jongste telg van de familie op hun rug dragen. Ze hadden 2 weken vrij van school want de leraar was naar het dorp om daar testen af te nemen. ’s Avonds lopen we nog een rondje door het dorp en gaan we een Akha huis binnen waar we de gescheiden slaapplaatsen en 2 keukens van de familie kunnen bewonderen. Na een tijdje gezeten te hebben met Somhak gaan we terug naar de lodge waar Kampheng het eten klaar heeft.

We eten Akha eten: losse rijst en sperziebonen met ui en aardappelen (net als thuis). Het is genieten. We krijgen nog een Akha massage (zat bij de trekking in) en die doet ons erg goed. De massage wordt door jonge meiden gegeven en de lodge vult zich al gauw met jonge mannen die dames tersluiks bekijken. Hierna zijn we ontstpannen en heel erg moe even naar de wc (een wc huisje met hurkwc en halve bamboedeur staat buiten de lodge) en slapen (20:00).

’s Nachts zijn er allerlei geluiden die Martijn uit zijn slaap houden: kukelekuende hanen, kippen, koeien, zwijnen, honden en een krolse kat. Alsof dat niet genoeg was snurkte Khampeng er ook nog op los. Gelukkig greep Somhak in en toen een paar porren niet hielpen ging de zaklamp aan en kreeg hij het te horen. Dat hielp. Carolien had van dit alles voor de verandering niks meegekregen en heerlijk geslapen.

’s Ochtends liepen we een rondje door het dorp terwijl Khampeng het ontbijt klaarmaakte. Na het ontbijt poetsten we onze tanden onder toeziend oog van de kinderen uit het dorp. Tandenpoetsen doen Akha niet, de vrouwen smeren een zwart goedje van een plant op hun tanden en tandvlees zodat deze goed blijven als ze oud worden. Dat ziet er (voor ons) uiteraard niet al te aantrekkelijk uit.

Eenmaal onderweg stuiten we op hopen buffelstront die vreemd genoeg op eigen houtje deze smalle en steile paadjes aflopen. Somhak verteld deze ochtend over zijn jeugd in de Kahmu stam en hoe hij op een dag fruit ging plukken van hun land met zijn vader toen het Vietnamese leger en de pathet lao (communistisch verzet) daar gelegerd waren. Die zeiden dat ze weg moesten wezen omdat de Amerikanen die plek zouden bombarderen. Dit geloofde zijn vader niet want hoe konden zij dat nou weten. Dus plukken maar en met mandenvol teruglopen. Ze waren nog maar net op weg toen er inderdaad vliegtuigen overvlogen en bommen afgooiden. Ze gooiden de manden met fruit af en zetten het op een rennen. Een bom sloeg heel dichtbij in en Somhak kon zijn vader niet meer zien door al het stof. Uiteindelijk vond zijn vader hem, hij bloedde maar vertelde dat dat niet door de bom kwam. Later eistte zijn vader tegemoetkoming van het leger omdat zijn oogst kwijt en vernietigd was omdat zij daar zaten. Hij kreeg de helft van de waarde omdat hij zich erg kwaad maakte. De Vietnamezen en pathet lao verschuilden zich soms ook in dorpen, wat leidde tot hele verwoestte dorpen na een bombardement. Zijn dorp is dat bespaard gebleven. Nu de oorlogen voorbij zijn probeert de overheid alle volkeren uit de bergen naar de lagere landen (bij de wegen) te krijgen zodat ze makkelijker bereikt kunnen worden en onderwijs kunnen krijgen. Je ziet daarom veel nieuwe nederzettingen naast de weg. Somhak woont zelf nog maar 10 jaar bij de weg. Dat ze er net woonden stopte iedereen met waar hij of zij mee bezig was om naar een auto te kijken die langskwam. Zoiets hadden zij nog nooit gezien. Dit soort dingen kan je je bijna niet voorstellen maar het is echt zo.

We hadden het over de voorzieningen in Nederland. Somhak vertelde dat je in Laos moest trouwen, wie zorgt er anders voor je als je ouder bent? Wij vertelden dat daar in Nederland een potje voor is waar iedereen belasting voor betaald. Waarop Somhak zei als dat hier zo zou zijn zou niemand meer trouwen. Hij vertelde ook dat ze vroeger geen beesten hadden in zijn dorp als ze vlees wilden eten moesten ze erop jagen. Dat ging weer met allerlei tradities gepaard. Op de terugweg kregen we gezelschap van een Akha jongen die in het dorp een zak rijst ging verkopen (de Akha verbouwen oa rijst als inkomen) voor 40.000 kip (3 euro) van dat geld wilde hij nieuwe kleren kopen. Hij was 20 en op zoek naar een vrouw. Er goed uitzien voor de andere partij is dan belangrijk. Om de rijst te verkopen moest hij 6 uur lopen en nog een stuk met de auto, overnachten en de volgende dag weer terug. Een flinke operatie dus.

De weg zat vol pittige klimmetjes, prachtige vergezichten, pittoresque beekjes en ontzettend verschillende omgevingen. We liepen door Nam Tha nationaal park. We kwamen binnen door het voor de Khamu heilige bos waar ze hun doden begraven en niet kappen om de geesten niet te verstoren. Dit is dus echte jungle waar de lianen over het pad hangen, daarna kwamen we nog door een palmbos, een grasveld, ‘gewoon’ bos en nog veel meer. Ontzettend genieten. We kunnen iedereen die Laos wil bezoeken zeker aanbevelen  vanuit Vieng Phu ka te gaan trekken.  Een stuk minder toeristisch dan de rest en schitterende natuur. Voor meer info zie deze site.

Eenmaal terug vulden we de evaluatieformulieren in en kregen we het adres van Somhak om foto’s heen te sturen. Om 4 uur zou de bus vanuit Houaixay langskomen en die wilden we pakken zodat we aan het begin van de avond in Nam Tha waren.  Onze billen hadden de stoeprand nog niet geraakt  of er kwam al een taxibusje aanrijden. Hij wilde ons voor 25.000 p.p. naar Nam Tha brengen. Dezelfde prijs als de heenreis in de winderige songthaew dus wij vonden het prima. We prijsden ons gelukkig  en zaten met big smiles in de luxe mini-bus terwijl de chauffeur nog even verder struinde naar passagiers. Maar Laos zou Laos niet zijn als we nu meteen naar Nam Tha waren gereden. Nee, eerst reden we weer terug het dorp in (waar we net vrolijk iedereen hadden uitgezwaaid) en vervolgens werd de bus geparkeerd en ging meneer uitgebreid zitten eten met vrienden. Nadat er een toast was uitgebracht kwam er zo’n 40 minuten wachten later eindelijk beweging in en  met nog twee extra passagiers  vertrokken we dan eindelijk. Aangkomen in Nam Tha weer ingecheckt in Zuela guesthouse en heerlijk warm gedoucht. Daar waren we wel aan toe. Deze keer allebei heerlijk geslapen en de volgende ochtend vroeg naar de bushalte voor de rit naar Udomxai.

Gepost op 19 January 2008 door admin
Geplaatst onder: 3 Laos | 175 Reacties »