De slaaptrein naar Beijing
Ook deze keer hadden we weer een slaaptrein geboekt. Arjan zat in eerste instantie in een andere wagon. Nadat Arjan zijn ticket had ingeruild voor een on board identificatie kon hij bij ons komen liggen want er waren plekken genoeg. Op de speakers draaiden ze klassieke muziek en al snel doezelden we alledrie weg.  Martijn en Arjan waren al eerste wakker en toen er twee politie agenten kwamen werd Martijn ferm aangesproken. Ondanks dat we alledrie de taal inmiddels redelijk machtig zijn begrepen we hier niet veel van. Door al dat gepraat werd Carolien wakker. Martijn was inmiddels in gesprek met een van de politieagenten en liet zijn on board identificatie zien. De politieagent schudde zijn hoofd en handgebaarde dat Martijn naar hem toe moest komen. Carolien begreep er niks van “we hadden toch alles keurig betaald?!” Toen haalde de agent iets zijn broekzak…Het was een fotocamera! Of zijn collega met Martijn op de foto mocht. Tsja, je hebt niet veel keus als een politieagent dat vraagt. Gelukkig konden we er om lachen! Na een uiteindelijk relaxte treinrit met vele potjes skipbo (waarbij Carolien uitgebreid vierend de nieuwe skipbo koningin werd) kwamen we aan in Beijing. Zo op het eerste gezicht nog geen indrukwekkende stad. We belden het hostel en gaven de telefoon aan de taxichauffeur. Zo kwamen we netjes aan bij de straat van ons hostel. Een superleuke straat in de stijl van de hutongs, laagbouw in Chinese stijl waar heel Beijing voorheen uit bestond. De straat zat vol met allemaal leuke, hippe winkeltjes en barretjes, dat beloofde wat!   De verboden stad en het befaamde portret van Mao De verboden stad is een plaats van ultieme harmonie, maar wat wil je ook als het in het midden van het centrum van het universum staat en helemaal volgens yin en yang ontworpen is. Dat is in ieder geval waar de verschillende dynastien van China voor eeuwen van overtuigd waren. Eens mocht niemand in dit paleiscomplex komen tenzij ze waren uitgenodigd door de heerser, hoe belangrijk ze ook waren, vandaar de naam. De keizers hielden vele concubines op na onder het mom van voortzetten van de dynastie en de enige andere mannen toegestaan waren net als in andere culturen met harems: eneuchs. Zij droegen hun ballen bij zich in een zakje omdat ze geloofden dat als hun lichaam niet compleet was bij het stereven hun ziel nooit rust zou vinden. Uiteraard vonden er de nodige intriges en drama’s plaats in de paleizen met name in de tijd van de doortrapte keizerin Dowaer Cixi.. maar daar lees je op wikipedia maar meer over.  Tot zover een stukje geschiedenis. We betraden het complex vanaf de achterkant waarna we al meteen door een aardige student werden benaderd om een expositie in het complex te bekijken. Arjan reageerde in eerst instantie enthousiast maar hier waren we voor gewaarschuwd (eenmaal binnen proberen ze je veel geld afhandig te maken door thee te serveren of een schilderij te verkopen). Na de dame afgewimpeld te hebben kon de tour beginnen. Het complex was enorm en de gebouwen prachtig gerenoveerd. Het is duidelijk dat de keizers van China een zelfbeeld hadden dat God benadert, ze beschouwden zichzelf namelijk als de zonen van de hemel. Zo liet een keizer een geheel marmeren tablet van 250 ton door 40.000 man in de winter transporteren (door de straten nat te maken en op te laten vriezen). Het tablet staat met een prachtig uitgehouwd schouwspel tegenover de belangrijkste hal, die van supreme harmony.  Weet je nog die reclame van centraal beheer (even apeldoorn bellen)? Over de Chinees die de optocht voor Mao mist waardoor het in de parade net lijkt of Mao een tand mist? Wij waanden ons even op de set van deze commercial toen we de Verboden stad uit kwamen lopen. De tribunes en het portret van Mao waren allemaal present alleen alle figuranten inclusief Mao hadden zich dit keer verslapen. De hoofdingang van de Verboden Stad ligt tegenwoordig recht tegenover het plein van de hemelse vrede.  We hadden veel van het Tian’anmen square verwacht maar uiteindelijk is het gewoon een heel groot plein. Mensen relaxen hier een beetje en het is omringd met communistische gebouwen. Het is 40 voetbalvelden groot en het Mausoleum van Mao staat er middenin (door de Republikeinen expres totaal tegen het yin yang principe in gebouwd als natrap tegen het keizerrijk). Aangezien er vroeger geen pleinen waren in Chinese steden (ter voorkoming van samenscholing) is het een vrij moderne, communistische creatie en heeft in zijn relatief korte bestaan al een behoorlijk bloederige geschiedenis. Er loopt ontzettend veel politie rond die hun baan heel serieus nemen. Na al dat lopen hielden we het voor gezien want de volgende dag gingen we een stuk lange muur hiken! 
  De lange muur!   Op een of andere manier is het verhaal de wereld in gekomen dat de Chinese muur het enige bouwwerk is dat je vanaf de maan kon zien. Ondertussen is algemeen bekend dat dit niet waar is maar we kunnen ons deze vergissing wel voorstellen. Vrijwel alle feiten aan de muur zijn indrukwekkend: dat men in de vijfde eeuw voor Christus al begon met bouwen en dat volhield tot de 16de eeuw, 7 meter hoog en 7 meter dik, 25.000 wachttorens en 2400 kilometers lang. Wij hadden de trekking geboekt bij het hostel en zij namen ons mee naar een van de mooiste en minst toeristische delen van de muur. Het was ongeveer 10 kilometer lopen van Jinshanling naar Simatai en dat zoveel mogelijk op de muur. Er hing een hoop mist maar zodra we de muur in zicht kregen waren we flink geïmponeerd. Zo hoog en groot en zo lang als je maar kon kijken. Het lopen viel nog best tegen. Steile klimmetjes, afgebrokkelde stukken muur en een hoge temperatuur maakten het niet makkelijk. Het aantal toeristen viel erg mee en de mongolen die spulletjes en drank probeerden te kopen waren met een duidelijk NO en NO LATER, zo afgeschud. Niet iedereen was duidelijk genoeg, waardoor sommigen een aantal kilometers werden achtervolgd en uiteindelijk voor vijf euro een waaier kochten. Misschien krijg je een beetje een idee van de grootsheid als je de foto’s ziet.    Aarhg de silk market Als er een plaats is waar je flink veel moet betalen voor nepwaar dan is het bij de silk market. De beginprijzen zijn skyhigh en ze dalen niet graag naar de prijs die jij er graag voor betaald. Rondlopen is ook lastig aangezien je bij elke stand wordt gevraagd of je geen tas, jurkje, portemonnee of sjaal wilt. Reageer je niet dan word je soms zonder pardon een winkeltje ingesleurd. We hadden het hier dus al gauw gezien. We liepen via omliggende hutongs terug naar ons wijkje waar leuke, creatieve spulletjes te koop waren voor een veel betere prijs.     798 Art district  
Een kamergenootje van ons had ons aangeraden het art district te bezoeken. Op internet mag dan een hoop geblokkeerd worden, kunst zou hier niet onder leiden. We waren erg benieuwd. Het was een prachtige dag met stralend blauwe lucht. Helaas duurde het even voordat we in de brandende hitte eindelijk de juiste bus hadden gevonden, niemand leek namelijk van het bestaan van het district te weten. We werden ergens afgezet en hadden het idee helemaal verkeerd te zitten toen we een erg hip geklede jongedame zagen lopen en Martijn erop afging om het te vragen. Zij wist waar het was en nam ons op sleeptouw erheen. Er was inderdaad een hoop kunst met communistische propaganda en Mao als onderwerp. Verder zijn ook veel kinderen van het ‘een-kind-per-paar-beleid’ (uniek in de wereld) nu artiesten en leven zij zich uit op de consequenties van dat beleid.  Wat verder in het district kwamen we de wat kleinere galerijen tegen. Er zat ook een klein winkelltje die zich specialiseerde in Chinese kalligrafie. Nieuwsgierig stapten we naar binnen. De  eigenaar verwelkomde ons en liet ons zelf even oefenen met de befaamde schrijfkwasten en Chinese tekens. Als voorbeeld schreef hij Nederland in het Chinees. Nederland  bestaat in het Chinees uit 2 tekens. Een voor bloem en een voor land. Nu was het aan ons om de woorden   zon maan groot en China op te schrijven: Na deze leuke ontmoeting kochten we ergens anders nog een niet erg artistieke maar wel hele leuke Mao wekker en pakten de taxi naar het olympisch stadion.  

Wat een enorm complex en wat een hoop huizen hebben daar ruimte voor moeten maken. Het vogelnest en de cube zien er nu al erg mooi uit. We konden helaas niet dichterbij komen dan 500 meter ivm hele hoge hekken en beveiliging. Er is nog heel veel niet af: gebouwen, hotels en een metrolijn om er maar een paar te noemen en ze hebben nog maar iets meer dan een maand te gaan. We zijn benieuwd hoe het ervoor staat als we in juli weer terugkomen. s’ Avonds hebben we de befaamde pekingeend gegeten. Zoals het hoort, met groenten, saus en kleine pannenkoekjes waar je het geheel inrolt. De eend wordt naast je tafel gefileerd terwijl zijn ogen je beschuldigend aankijken… De andere opties op het menu waren ook interessant zoals kippenhoofden.. Meer lieten ze me niet op de foto zetten, wie weer lukt dat later nog. We waren overtuigd van een Nederlandse overwinning na onze actie boven op de berg. Dus zaten we om 2:45 met een stel andere Nederlanders voor de buis in het hostel. We waren geschokt toen we werden weggespeeld maar hielden vol tot het eind. Om 5:15 kropen we gedesillusioneerd ons bed in…   Het zomerpaleis Deze ochtend hadden we er alledrie de kracht niet meer voor… Na de wedstrijd nogmaals bij het ontbijt doorgesproken te hebben gingen we naar het zomerpaleis van Cixi. De al eerder genoemde zeer omstreden keizerin, die met het budget van het leger de wederopbouw van het zomerpaleis en een bijpassende marmeren boot voor op het meer behorende bij het paleisheeft betaald. Het was een klamme, warme dag waarbij je na 1 stap, wat zeg ik, na 1 zucht al zweette en er hing erg veel smog. Dit gecombineerd met onze slechte nachtrust resulteerde in een flitsbezoek. Het kon ons allemaal niet erg imponeren…  Waar zijn de Chinezen?  We besloten dat we in een warenhuis met airco meer op onze plaats zouden zijn en vertrokken weer naar een shopping area. Het warenhuis dat we bezochten was echter helemaal leeg en helemaal niet zo goedkoop als onze reisgids beloofde. Eenmaal buiten werden we aangesproken door een stel studenten. We vroegen hen waarom er niemand in het warenhuis was. Ze vertelden ons dat het simpelweg te duur was en dat je er daarom geen Chinees vindt. Ze zeiden dat we ons heil in X’idan moesten zoeken. En eerlijk waar toen we daar de metro uitliepen hadden ze er geen woord aan gelogen, alle Chinezen zaten hier. Het was een drukte vanjewelste. We liepen over markten en in hele modieuze winkels die Chinese merken verkochten en de mannen slaagden goed voor een paar leuke shirts. We hadden ons helemaal arm kunnen shoppen maar hielden ons in en gingen terug naar het hostel voor onze laatste avond samen in Beijing. 
 De belg die de bocht afsneed Nu hebben we helemaal niet uitgelegd waarom we deze titel hadden gekozen. In haar hitsong zingt Katie Melua (oid) over 9 million bicycles in Beijing maar dit moet iets gecorrigeerd worden. Het zijn namelijk bijna allemaal elektrobikes.. Iedereen zoeft je geruisloos (maar wel luid toeterend natuurlijk) voorbij. Het gedrag van taxichauffeurs in Beijing is trouwens ook mooi. Er wordt zoveel mogelijk afgesneden, doorgestoken, door rood gereden en getoeterd natuurlijk. Op manieren die je niet voor mogelijk had gehouden.

Gepost op 4 July 2008 door admin
Geplaatst onder: 9 China | 46 Reacties »

Na Hangzou gingen we naar de berg Thai Shan om deze te beklimmen. Thai Shan is niet zomaar een berg, het is een God. Het is een van de vijf meest heilige bergen in China en wordt sinds mensenheugenis aanbeden door het Chinese volk. Een van de legenden verteld dat iemand die de berg naar boven bewandelt de leeftijd zal bereiken van honderd jaar. Huppetee de berg op natuurlijk en bovendien hadden we een grote wens die we op de berg in vervulling konden laten gaan..

Uitvalsbasis
Onze uitvalsbasis was Tai An. Een stad opzichzelf niet bijzonder, mede omdat het wordt overschaduwd door de berg Thai Shan. Wel is het een ideale uitvalsbasis voor de beklimming van de berg. We vertrokken met de trein uit Hangzou en al gauw kwamen we erachter dat in onze slaapcoupe een groep computertechneuten sliepen. Een van deze jongens, zijn Engelse naam was Sailor, vertelde dat ze naar Thai Shan gingen om daar een opdracht uit te voeren. Hij sprak redelijk goed Engels en daar maakte we dan ook handig gebruik van.

De slaaptrein
De treinreis verliep voorspoedig en al gauw waren we door al ons lekkers heen. Er werd flink geskipboot (het kaartspel wat we van Alex en Ingrid hebben gekregen) en voor we het wisten kwamen de eerste gaapjes naar boven. Tijd om een oogje dicht te knijpen. We zorgden ervoor dat al onze spullen vastgemaakt zaten aan de trein en zette onze wekker.

Om 06.00 uur de volgende dag kwamen we aan in Thai An en werden we belaagd door mannen die een hotel wilde aansmeren. Terwijl we onze gang zetten naar de taxi luisterde we naar een man die een folder liet zien van een hotel die een kamer met drie bedden aanbood voor 12 euro per nacht. We vonden dit eigenlijk wel een goed aanbod en besloten met hem mee te rijden. Aangekomen bij het hotel checkte Martijn en Arjan de kamer en bleek het een double room te zijn. De onderhandeling staakte door de gebrekkige communicatie wederzijds maar uiteindelijk werd het duidelijk dat de kamer pas later op de dag beschikbaar was en dat we nu gebruik konden maken van de double room. Dat vonden we prima en toen we in de middag onze kamer kregen waren we aangenaam verrast. Voor 12 euro hadden we een supergrote kamer met een eigen douche ruimte en iedereen een eigen bed.

Tai An
In de middag was ons plan om Tai An uit te checken. Eerst gingen we wat eten bij
een restaurant met de spreuk; May you live tremensdously. Het was een heel leuk concept, het had veel weg van een sushibar. Langs de bar komt namelijk een treintje rijden met daaraan wagonnetjes met eten die je vervolgens in je eigen hotpot (pan met kokend water) kan bereiden. We hebben hier heerlijk gegeten en zijn met onze volle buiken naar het treinstation te gaan om alvast treinkaartjes te kopen voor de slaaptrein naar Beijing.

Vanuit het treinstation zijn we naar Dai Mao gelopen. Dit is een groot tempelcomplex waar keizers back in the days offers maakten voor de heilige berg. Het is een fantastische tempel met gele daken, rode muren en oude bomen. Om het feest compleet te maken bekeken we een Tai Shi performance in een van de pleinen van het complex. Voldaan liepen we vanuit Dai Mao terug naar het centrum en over de lokale markt:

We hadden verschillende broodjes geproefd en hadden er alvast wat ingeslagen als ontbijt voor de volgende dag. Vanuit de markt liepen we naar de supermarkt om daar wat fruit te kopen zodat we genoeg energie tot ons konden nemen om die 10.000+ treden te kunnen beklimmen!

Thai Shan: de beklimming

De wekker was vroeg gezet en na een snel ontbijt werden we om ongeveer 08.00 uur door de taxi afgezet bij de voet van de berg. Het is een flinke klim de berg op: 1545 meter hoog wat neerkomt op 10.000+ traptreden. We hadden ons dan ook goed voorbereid en we hadden er zin in! Voor de zekerheid kochten we bij een chineese dame nog drie poncho’s mochten we het niet droog houden.

We zagen dat we, ondanks de slechte weervoorspelling, niet de enige waren en liepen gestaag de eerste trappen op. Langs de weg omhoog waren meerdere tempels te bewonderen die allemaal hun eigen gewoontes en tradities erop na houden. Het was een welkome pauze tussen alle traptreden door. Na onze eerste pauze begon het te regenen en Martijn trok zijn net gekochte regenponcho aan. Het werd met schaterlachen begroet door Carolien en Arjan. Martijn begreep er niks van en vroeg wat er nou zo grappig was wat de pret alleen maar vergrootte.

Nadat we de ongeveer zesduizend traptreden hadden beklommen kwamen we bij een pleintje aan en werden we aangesproken door een chinees die vroeg of we zin hadden om met de kabelbaan naar boven te gaan. Natuurlijk niet, dan worden we geen honderd jaar! We bekeken nog het bord “The climbing starts here” en vroegen ons af wat we de laatste 6000 traptreden hadden gedaan. Nog even op de foto met wat chinezen ( we zijn voor hun een toeristische attractie) en we begonnen aan het laatste en steilste stuk van de tocht.

Het regende het laatste stuk (4000+ traptreden) behoorlijk en het was ongeloofelijk stijl. Al met al duurde het nog twee uur voordat we op de top stonden. Het gevoel was heerlijk toen we de top bereikten en we konden onze wens vanaf hier in vervulling laten gaan: Nederland Europees Kampioen 2008! We liepen het laatste stuk naar de tempel en schreven hier de tekst op het kladblok. Met een ware ceromonie gooiden we onze wens in de brandkachel zodat deze met de rook kon opstijgen om via de magische poort de wens af te leveren bij de jade emperor. Wij worden Europees Kampioen, zoveel is duidelijk (dachten we)!

Op de top regende het inmiddels behoorlijk en stond er een flinke wind. We hadden dan ook geen zin meer om de 10.000+ treden af te lopen en namen de kabelbaan. Binnen no time waren via de taxi terug in onze hotelkamer en genoten we van een powernap.

Om deze topdag in stijl af te sluiten gingen we naar een wat luxere tent. We bekeken het menu en besloten hier een hapje te eten. Eenmaal aan de tafel bekeken we het menu en hoorde we de eerste prrttt..Het geluid kwam van achter onze tafel en de man in kwestie had zojuist een flinke knetterscheet gelaten.Tsja, we keken elkaar aan en moffelde het weg onder het mom van Chinese gewoontes. Niet lang daarna hoorde we iemand roggelen op de grond. Wat moet je ervan denken,he?

Arjan was na al dat lopen niet scherp meer en bestelde duckweb without bones. Bleken het eendepootjes te zijn hmmm..heerlijk! Gelukkig geen hondepootjes want die stonden namelijk ook op het menu. Na alledrie de eendenpootjes een keer geproefd te hebben besloten we het toch maar te laten staan en te wachten op de volgende gerechten.Uiteindelijk heerlijk gegeten en liepen voldaan richting het hotel.

Het theewinkel bezoek
Arjan was al een tijdje op zoek naar een lekkere thee van goede kwaliteit en waar kan je dan beter zoeken dan in het land waar ze de theeceremonie hebben uitgevonden. Op onze eerste dag in Tai an waren we tijdens het rondlopen al een theewinkel tegengekomen. Die was niet moeilijk te vinden want hij zat recht tegenover ons hotel. We werden hartelijk ontvangen door de eigenaresse en kregen meteen een rondleiding door het enorme pand. Naast de theewinkel op de benedenverdieping zaten er boven nog allemaal kamers om ceremonieel thee te drinken. De communicatie verliep in schattig maar zeer gebrekkig Engels, assistentie van het Chinees uit de rough guide en veel gegiechel met een van de hulpjes. We waren eigenlijk onderweg om een treinkaartje te kopen en we wilden nog een tempel zien dus sloegen het aanbod om gratis wat te blijven drinken af. Maar beloofden later,
overmorgen, terug te komen.

Na de beklimming van de Tai Shan en het eendevoetjes-avontuur hadden we nog wel puf om even het theewinkeltje binnen te lopen. Er werd enigzins met paniek op onze komst gereageerd. Er werd gegiecheld, meerdere keren gebeld en gevraagd of we wilden gaan zitten. Na een tijdje probeerden we duidelijk te maken dat we kwamen om thee te kopen en wat advies wilden. Ooooooh! dat hadden de dames nog niet in de gaten gehad en ze sprongen gelijk allemaal in de houding om te helpen. Daar stond Arjan dan, omringd door allemaal Chinese dametjes die hem in volle overtuiging in hun eigen taal alles vertelde wat hij over thee moest weten. Toen de deal bijna gesloten was (uiteraard nog wel even afdingen) kwam de eigenaresse de winkel inlopen. Ze was heel verheugd met onze komst en maande ons te gaan zitten. Wat toen volgde was onze introductie in een stukje ware Chinese cultuur. Fan Zhao Xia, zoals ze heette, haalde de beste, en verste thee uit de koelkast, haalde alle attributen uit de kast en gaf de hulpjes instructies. Aan een speciale thee ceremonietafel werden glazen kannetjes gespoeld, thee met kokend water gemengd, gefilterd en vervolgens in minieme kopjes geschonken. Deze werden met een tang bij ons neergezet en na het woord ‘pli’ mochten we het kopje in drie teugen leegdrinken. Heel formeel en speciaal allemaal. De kopjes werden keer op keer gevuld en toen de verse groene thee op was werd een andere aangebroken. En dit allemaal onder toeziend oog van de giechelende hulpjes die met gedempte stemmen bespraken wat we allemaal deden.

We vonden het zo gaaf dat ze dit allemaal voor ons deed dat Martijn snel even naar de hotelkamer ging om onze Nederlandse souvenirs te halen. Een sleutelhanger met oranje klompjes en een mannetje en vrouwtje in kledendracht. We gaven het onder het mom van lucky charm voor business en ze was er erg blij mee. Meteen liet ze de kopjes waar we uit dronken inpakken en in een tasje stoppen als cadeau aan ons. Toen was het de beurt aan Carolien om de thee traditioneel in te schenken en te verdelen. Het theebakje waar kokend water ingeschonken werd bleek (niet verrassend) superheet te zijn maar ze kreeg het na een paar pogingen voor elkaar. Na het uitwisselen van hun visitekaartje en e-mail adres namen we afscheid. Wat een aardige mensen en wat een ervaring weer!

Gepost op 24 June 2008 door admin
Geplaatst onder: 9 China | 216 Reacties »