Onze eerste stop in Kaikoura was het informatiecentrum, dat ondanks dat het zondag was gelukkig open was. Een zeer aardige en behulpzame dame hielp ons en na alle informatie tot ons genomen te hebben gingen we het stadje in. We besloten eigenlijk meteen dat we sowieso met wilde dolfijnen wilden zwemmen. Deze eten s’avonds en komen gedurende de dag samen om te socialisen in ‘pods’. Deze pods kunnen gedurende de winter wel 800 dolfijnen bevatten, moet je je voorstellen dat je daartussen zwemt! Dat zagen we wel zitten dus we boekten een tour voor de volgende dag. Op dat moment was het bewolkt maar de vooruitzichten waren een stuk zonniger, zou het weer ons weer meezitten? Dat zou toch ontzettende mazzel zijn. We waren eigenlijk wel een beetje moe van de 370 km. rijden dus besloten de rest van de dag te chillen. De volgende dag was het zover, om 12:20 mochten we ons melden voor de dolfin encounter. Het water is 14 graden maar dat scheelt niet eens zoveel met de zomer. Toch moet je er met de kou ’s avonds en in de ochtend niet aan denken dat je dat koude zeewater inmoet. We kregen echter een 5 mm. wetsuit, laarsjes, handschoenen en een ‘muts’ dus we zouden het niet zo heel erg koud hebben. We waren benieuwd. We hadden ons zwemgoed al aan en onze spullen gepakt. Eerst gingen we nog even naar de lookouts die op deze landtong zitten. Vanuit daar had je een prachtig uitzicht over de enorme bergpartij die achter Kaikoura ligt, een magisch gezicht.

Daarna brachten we nog een bezoekje aan een zeehonden kolonie. Daar waren de zeehonden weer erg dichtbij en stonken ze nog erger dan de ergste fart die onze bus ooit zou kunnen laten ;-). De zee leek rustig en dat was een goed teken voor onze tour. We zouden namelijk pas op het laatste moment te horen krijgen of deze doorging of niet. We besloten dat we ook gewoon de Walvissen tour wilden doen. Dan ga je walvissen (spermwhales en als je mazzel hebt ook andere soorten, orka’s en dolfijnen) spotten vanuit een boot zo’n 8 km. uit de kust. Dus we boekten de tour bij het infocentrum.

Om 12:00 zaten we in het bij dolfin encounter behorende cafeetje aan de koffie. Toen het tijd was ging Carolien informeren bij de balie. Wat een teleurstelling, het zwemmen ging niet door! We boekten de tour voor de volgende dag en probeerden of we nu dan de walvissentour konden doen. Bij het centrum aangekomen bleek echter dat de zee erg wild was met een zeer grote kans op zeeziekte en een beperkte mogelijkheid om op de boot rond te lopen. Dat werd dus niks. De condities voor de volgende dag zagen er een stuk beter uit. Uiteindelijk kozen we ervoor deze tour de volgende dag in de middag te doen, na het dolfijnenzwemmen. Een volle dag maar wel een hele bijzondere, als alles doorgaat…

Na wederom een succesvolle nacht wildkamperen en voor het eerst koken op ons gasbrandertje.

Werden we uitgerust wakker met uitzicht op zee. De zon kwam net op en alle kleuren werden uit de kast getrokken voor een prachtig schouwspel van licht. We besloten dat dat een goed teken was en aten een lekker ontbijt in ons tot van bed tot zithoek omgetoverde campertje. Om 8:00 moesten we ons melden. De temperatuur had die nacht tegen het vriespunt aangezeten en we kregen al een beetje de kriebels bij het vooruitzicht op zwemmen in het koude zeewater… Brrr. Aan de andere kant hadden we er ook ontzettend veel zin in om met de dolfijnen te zwemmen. Deze keer kregen we bij het melden al meteen 2 rubberen plaatjes om de wetsuits op te halen. Het zag er naar uit dat alles doorging. Om 8:20 was het zover en we werden opgeroepen om de wetsuits uit te zoeken. Yeeehaaa dachten we; we gingen definitief zwemmen met dolfijnen… in heeeel koud water. We waren zeker niet de enige gekken, er waren in totaal zo’n 20 zwemmers die werden verdeeld over twee boten. Iedereen had er zin in maar zag wel op tegen dat koude water. Gelukkig kregen we wetsuits van 5 mm dik aan; eerst een mouwloos pak, toen een jas die, heel charmant als een ouderwetse bodystocking (dames kennen we deze nog? Deze komt geheid weer terug in de mode), over het eerste pak heensloot. Zowel bij de mannen als bij de vrouwen. Dan nog een stel waterlaarzen voor in de zwemvliezen, handschoenen en een muts die onder je jas moest. We kregen nog een filmpje te zien over wat we konden verwachten en hoe we ons moesten gedragen. Dit kwam op het volgende neer; de dolfijnen waren er niet om ons te entertainen, nee wij moesten hen vermaken en als je leuk genoeg deed (Smeer je had erbij moeten zijn) kwamen ze je uitchecken. Ook werd nog even verteld dat het water ongeveer 13 graden was en je een beetje kon gaan hyperventileren als je er voor het eerst in ging :-s. Gewoon blijven liggen in het water en wennen was het advies. Met de wetsuits aan, gewone kleren in de rugtassen en de rest in onze handen namen we met veel moeite plaats in de bus. Deze bracht ons naar de haven.

Al gauw moesten we ons klaarmaken om het water in te gaan. Met onze snorkels op namen we plaats op het achterdek. Een school van iets meer dan 100 Dusky dolfijnen zwom heel dichtbij en naderde de boot nieuwsgierig. Het water viel op zich mee en we waren zo excited dat we daar eigenlijk niet meer aan dachten. Nadat de toeter van de boot klonk gingen we er zo snel mogelijk in. Hap, hap, happen naar adem, want dat was inderdaad toch heel koud. Langzaam stroomde het pak vol met water en met het hoofd in het water gingen we ervoor: squieeck, ieuw, pieuuuuw, piiii, piiii, we probeerden zo dolfijn-achtig als mogelijk te klinken en te bewegen. Tot hilariteit van degenen die achterbleven op de boot. De dolfijnen waren overal om ons heen, onder ons, naast ons, springend uit het water. Al gauw ging de toeter weer, de school trok verder en we gingen in de achtervolging. De tweede duik was nog mooier, Carolien spotte een paar dolfijnen nog geen 20 cm. Bij haar vandaan onder het water. Zij had blijkbaar een dolfijn-achtige manier van zwemmen en piepen gevonden. Martijn wilde dat ook, nadat Carolien hem de fijne kneepjes van het dolfijn zijn had uitgelegd had ook hij succes. Hij kwam midden in de school terecht en ze zwommen overal om hem heen. Wat gaaf!! Na nog een paar duiken, zaten de in totaal 30 minuten zwemmen erop en was het tijd voor foto’s maken. Carolien had de instelling 3 foto’s per seconde ingesteld en zie hier het resultaat.

Aan het einde van deze enerverende ochtend hoorden we de kapitein over de radio praten over orca’s die gespot waren… Die zouden we dan vast gaan opzoeken met de whale watching tour. Te gek! Na een warme douche en een snel broodje, gingen we meteen door naar het whale watch centrum. De vooruitzichten waren perfect, weinig golfslag en genoeg whales in het water. We kregen nog een filmpje te zien en werden weer in een bus geladen, deze keer verliep het zitten een stuk soepeler. Op de boot kregen we uitleg over hoe het komt dat al deze zeedieren hier zitten. De bergen die achter Kaikoura liggen lopen een stuk door onder water en aan het eind is een afgrond van 600 meter diep daarna komt weer een veel hoger stuk. Dit vormt de Kaikoura canyon (plaatje internet?). Door de stroming die er al is en die deze canyon genereert komt er heel veel eten naar de oppervlakte en is het ‘all you can eat’ voor de dieren. De spermwhale die we gingen bekijken kon wel tot een gemeten diepte van 3124 meter duiken. Niet mis he! Eerst kwamen we langs een aantal albatrossen. Wat een vleugelwijdte hebben die zeg, zie de foto.

Daarna werd de eerste walvis gespot en de boot sjeesde erheen. Iedereen stond op om te gaan kijken maar hij had genoeg ademgehaald en dook net naar beneden. De volgende walvis was gespot dus: reeen jeee roooot! Iedereen moest zo snel mogelijk weer gaan zitten. Eenmaal aangekomen smeerde ook deze hem snel. Iedereen weer snel zitten! Ze hadden het beter whale chasing ipv whale watching kunnen noemen :-). De volgende bleef een stuk langer aan de oppervlakte en liet een prachtige staart zien bij zijn duik. Wat een gigantische beesten en prachtig gezicht. Bij de volgende stop ging de walvis net onder maar hij was zo kort boven geweest dat hij gauw weer boven werd verwacht. Na 10 minuten ronddoberen met prachtig uitzicht over Kaikoura en haar bergen op een superstille zee was het zover en er waren er zelfs 3! Dat was mazzel hebben. We volgden de walvis, die hoog de lucht in spoot totdat ook deze zijn mooie staart tegen een bergachtergrond liet zien.

Toen was het zsm weer zitten want we gingen naar de dolfijnen. De dusky dolfins zwommen een stukje met ons op en maakten zich daarna uit de vinnen. Dat had waarschijnlijk te maken met de volgende zeedieren waar we koers naar zetten: de orca’s. Die lieten alleen hun enorme rugvin zien en doken toen lang onder. Ze waren waarschijnlijk in jaagmodus. Onze tijd zat erop en de boot moest terug maar het was een topdag geweest met schitterend weer en bijzondere ontmoetingen. Dit zullen we niet gauw vergeten.

Gepost op 19 May 2008 door admin
Geplaatst onder: 7 Nieuw Zeeland | 180 Reacties »

Woensdag 7 mei Queenstown
Na een nachtelijke rit langs onder andere de remarkables (nee dit is geen tv serie of stel superhelden maar een gebergte waar je over 2 maanden prachtig kan skieen) kwamen we eindelijk aan in Queenstown. De benzinewijzer stond wederom onder E en ons geld en eten was op, dus we hadden onze prioriteiten. Eerst een pinautomaat zoeken, toen naar het dichtstbijzijnde tankstation en daarna boodschappen doen. Toen we eindelijk bij een camping aankwamen bleek deze zo duur te zijn dat we gauw op zoek gingen naar een andere. Het was half elf toen we ons diner opsmikkelden. De volgende dag hadden we maar een doel: jullie op de hoogte houden (en bankzaken regelen)! Dat nam het grootste deel van de dag in beslag. Voordat we echter achter de computer gingen zitten slenterden we wat rond in het stadje. Queenstown ligt in een vallei tussen allemaal prachtige bergpartijen in en je kan er alle extreme sporten doen die je maar kunt verzinnen en vaak gaan ze nog een stapje verder. Zoals bungyjumpen, dat hier is uitgevonden, maar dan niet van 50 meter of 100 maar van 152 meter! Moeders wees gerust we hebben onszelf niet van belachelijke hoogten laten vallen of gevaarlijke dingen gedaan. Na het internetten gingen we meteen door naar Arrowtown, een historisch mijnwerkersstadje, 19 km. verderop. Onder toeziend oog van een grumpy receptioniste checkten we 2 minuten voor sluitingstijd in bij de enige camping. Een zeer luxe deze keer met verwarmde keuken, tv en dan toch betaalde douches, beetje jammer. Arrowtown heeft ongeveer 1800 inwoners en een stadshart dat gedeeltelijk dateert uit de mijnwerkerstijd, toen hier goud gevonden en gedolven werd. Het is schattig maar komt ook een beetje nep over. Zoals Martijn treffend zei: ‘ik krijg een beetje een Zaanse Schans gevoel’. En dat klopt ook wel want het stadje verdient zijn geld aan toeristen. Ondanks dat is het toch schattig en zitten er ontzettend veel leuke tentjes en winkeltjes. Van de oudjes hadden we al gehoord dat de bioscoop een toppertje was waar je een lekker glas wijn bij de film kon drinken. We namen een kijkje en waren verrast door een bescheiden zaal met heerlijk brede stoelen met tafeltjes, we kochtend meteen kaartjes voor een Italiaanse film: My best enemy. Toen we s’avonds aankwamen brandde de open haard en bestelden we een kaasplankje voor in de pauze. De film was ontzettend leuk en lachen, als je van Italianen houdt zie je ze hier in topvorm. Het kaasplankje smaakte goed met een lekker glas wijn. De bioscoop ligt in een steegje met een aantal leuke restaurantjes. We liepen echter naar de camping met het voornemen zelf te koken. Onderweg kwamen we een kebabzaak tegen en eigenlijk hadden we geen zin om te koken. Als we toch buiten de ‘bus’ gingen eten konden we het beter goed doen. Al in een Italiaanse mood gingen we gauw terug het steegje in en aten daar bij Pesto. Hier hadden ze heel bijzonder Italiaans eten, Carolien had een pizza genaamd sunworshipper met geroosterde pompoen, zongedroogde tomaatjes, spinazie, pijnboompitten en roomkaas (loopt het water je al in de mond?) nooit eerder zoiets geproefd en een ware lekkernij! Na zo’n verwenavond (en een beetje hulp van de wijn) sliepen we als een roos.

Donderdag 8 mei
We wilden een beetje op tijd in Haast zijn, onze volgende bestemming, dus 7 uur op. Tijdens het ontbijt kwamen we erachter dat er, na dagen stralende zon, flink zou gaan regenen. En wanneer ze hier regen voorspellen is dat 100-125 mm op een dag. Dus dat beloofde wat. Vol goede moed vertrokken we en namen we de scenic route richting Wanaka. Nog even van het uitzicht genieten maar al gauw waren we in de bergen op wolkhoogte en konden de ruitenwissers aan. Die hadden op alle beschikbare snelheden gestaan tegen de tijd dat we aankwamen in Haast. We waren zo op tijd in Haast dat we besloten door te rijden naar de Frans Jozef gletsjer. Eerst nog even tanken want de scheetbus gast er aardig wat doorheen. Ook hier hebbben we last van stijgende olieprijzen, het is per liter al 15 cent duurder dan toen we begonnen. Als het goed is moet de prijs in het meer bevolkte noordereiland iets vriendelijker voor onze portomonnee zijn. Voordat we bij de Frans Jozef gletsjer kwamen gingen we nog even langs het punt dat over de Fox gletsjer uitkijkt. Het regende en het zicht was niet best maar het was toch een indrukwekkend gezicht. Foto. Dat beloofd wat voor de Frans Jozef gletsjer die we willen beklimmen.

Vrijdag 9 mei
Rustige dag gehad. Dvd gebrand en de gletjertocht geboekt.

Zaterdag 10 mei
Vanochtend zijn we vroeg opgestaan want we gingen de Frans Joseph gletsjer op! We hadden goed gegokt door tot vandaag te wachten, want toen we de deur van onze scheetbus opendeden (nee, er kwam geen walm uit) zagen we een strakblauwe lucht. Nadat de nodige gear was uitgedeeld door de touroperator gingen we de bus in naar de gletsjer. We werden afgezet en na een stukje lopen kwamen we bij de rivier die het water van de gletsjer afvloeit. De gletsjer zelf leek slechts 200 meter van ons vandaan, maar de gids vertelde dat je werd gefopt door de rotsen om ons heen en de gletsjer zelf. Het was namelijk 2 kilometer van ons vandaan en minstens een uur lopen. Onderweg liepen we en klommen we over rotsen heen. Voor een chinees stel was dit te veel en haakte af. Bij de volgende break (we hadden nu een goed zicht op de gletsjer) vertelde de gids dat er elke 250 jaar een grote aardbeving in Nieuw Zeeland zou moeten plaatsvinden (8.3/8.4 op de schaal van Richter}.Waarbij de aardplaten (volgens wetenschappers) 8 meter horizontaal en 2 meter verticaal zullen opschuiven. De eerste vraag die werd gesteld ging natuurlijk over het feit wanneer de laatste zware aardbeving had plaatsgevonden: in het jaar 1723. Yep, je hoeft geen rekenwonder te zijn om te constateren dat we groot gevaar lopen (aaah!). Voordat we de gletsjer opgingen deden we onze ‘ijzers’ aan. De groep werd onderverdeeld in twee groepen. Wij gingen met Johnatan mee een echte kiwi uit Dunedin. Hij had eerder in de ochtend met zijn pikhouweel trappen in het ijs gemaakt om het voor ons gemakkelijk te maken. Na een korte briefing ging John voorop met zijn pikhouweel en baande een weg voor ons. Steile klimstukken werden afgewisseld met witte ijsvlaktes. De lucht was nog steeds strakblauw en de zon kwam goed door. Het was heerlijk vertoeven op de gletsjer en absoluut niet koud. Onderweg kwamen we kloven, kleine stilstaande ‘watertjes’ en flinke ijsmuren tegen. Het ijs zelf was superblauw. We waren allebei behoorlijk onder de indruk en genoten volop! Op de terugweg liepen we zelfs door een van de kloven.

De guide vertelde dat Nieuw Zeeland 3200 gletsjers herbergt en dat de twee bekendste de Frans Jozef en de Fox gletsjer zijn. De reden waarom de Frans Jozef gletsjer zo bekend is komt door haar unieke kenmerken. Ze ligt namelijk op ongeveer 250 meter boven zeeniveau (extreem laag voor een gletsjer), er valt per jaar 45 meter sneeuw en de gletsjer verschuift gemiddeld 5 meter per jaar. Daarnaast ligt hij in een zeer warm klimaat en groeien er allemaal tropische? Bomen omheen. Na de gletsjertocht hebben we nog even bij de camping (illegaal want we waren al uitgecheckt) een omelet gemaakt en een douche genomen. Opgefrist zijn we via de westkust naar Greymouth gereden, en zijn daar voor het eerst gaan ‘wildslapen’. Daar kwam nog wel wat voorbereiding bij kijken. Nadat we een geschikt plekje hadden uitgezocht en de voedselvoorraad hadden aangevuld moest er eerst gegeten worden. Dat werd een makkelijke fish&chips in de auto op het uitverkoren plekje: een parkeerplaats voor een hostel. Inderdaad een prima plek dus en op naar het openbare toilet om tanden te poetsen en een laatste toiletstop. Voor eventuele nachtelijke nood hadden we onze voorzorgsmaatregelen getroffen. Martijn had een lege waterfles en Carolien natuurlijk de fameuze plaszak! Om negen uur lagen we al op een oor toen de telefoon ging: Arjan!

Zondag 11 mei
Vandaag hadden we een flinke reis voor de boeg, via de westkust door de bergen naar de oostkust, en we reden daarom al vroeg weg. De ideale plek bleek iets tegen te vallen en de nachtrust werd vaak verstoord door maniakken in veel te snelle auto’s (zo klonk het tenminste). De rit maakte het gelukkig meer dan goed. De zon was nog maar net op en overal hing mist met een misterieuze omgeving tot gevolg, schitterend! We kwamen veel landschappen tegen die gemakkelijk in de film ‘ The lord of the rings’ gefigureerd zouden kunnen hebben. Het was flink aanpoten voor onze bus met steile stukken de berg op en vele zigzag bochtjes maar uiteindelijk kwamen we netjes in de middag aan in Kaikoura. Onderweg stopten we nog bij Goose Bay. Carolien spotte een zeeleeuw in de zee en ging naar het strand toe om de zeeleeuw van dichterbij te bewonderen. De kust is vrij rotsig en toen ze dichterbij kwam hoorde ze een raar geluid. Ze keek opzij en schrok zich rot, nog geen drie meter van haar vandaan lag een zeeleeuw en gaf een teken van leven. Carolien maakte snel wat mooie foto’s en maakte zich toen uit de voeten!

Gepost op 19 May 2008 door admin
Geplaatst onder: 7 Nieuw Zeeland | 179 Reacties »