Zaterdag 26 april

Het was eindelijk zover we konden vandaag onze campervan (lees: bestelbusje) ophalen. Geen georganiseerde tours of openbare busdiensten meer. We konden nu zelf bepalen waar we naar toe wilden gaan en wanneer. We hebben allebei al tijden geen auto gereden dus rijden aan de linkerkant moest geen probleem zijn. Als we nu maar weer makkelijk kunnen wennen als we terug zijn! Kortom, karren met die bak! Nadat we de camper bij ‘wicked campers’ hadden opgehaald, bleken we de discutabele eer te hebben gekregen om te mogen rondrijden in de ‘fart’ bus. Achterop de bak staat: I am a man of few words and many farts. Wat impliceert dat Carolien hier vrijuit gaat, maar beste lezer, dat is niet zo…

In onze scheetbus (hij pruttelt lekker ) zijn we naar de supermarkt gegaan om flink in te slaan. De supermarkt verkocht ook benzine dus we gooiden het busje meteen maar vol. We waren er helemaal klaar voor en reden naar onze eerste bestemming: Geraldine. Hier hebben we onze eerste nacht in onze scheetbus geslapen. Het was ons prima bevallen!

Zondag 27 april

Vanuit Geraldine reden we naar Lake Tekapo. Een meer met UBER blauw water. Dit komt door door sediment van de rotsen, wat op de bodem ligt en door zonnestraal een blauwe kleur krijgt, zeer indrukwekkend! Na een camping te hebben gevonden aan het meer, zijn we naar Mount John en het bijbehorende observatory gereden. Vanaf hier hadden we namelijk een mooi uitzicht over Lake Tekapo. We genoten van een heerlijke bak koffie en warme chocolade melk en natuurlijk genoten we van het uitzicht! De nachten in Nieuw Zeeland zijn erg koud (herfst) en onze camper is spartaans uitgerust. Binnen in de bus was het dus erg koud, gelukkig hadden we onze thermokleding meegenomen. Uiteraard kropen we lekker tegenelkaar aan, knus hoor in zo’n bestelbusje!

Maandag 28 april

Vandaag gingen we naar de grootste jongen van Nieuw Zeeland: Mount Cook (3755 meter hoog). De tocht hiernaartoe was onverstelbaar mooi en we stopten dan ook meerdere keren om van het uitzicht te genieten. Onderweg kwamen we nog een van de grotere meren tegen van Nieuw Zeeland: Lake Pukaki. Ook dit meer heeft superblauw water door sediment van de rotsen, wat op de bodem ligt en door zonnestraal een blauwe kleur krijgt. Vanuit Peter’s Lookout hebben we foto’s genomen van het uitzicht en de camper.

In het bergdorpje zijn we naar de Nieuw Zeelandse VVV gegaan en genoten we van de zon. We besloten we om de Tasman Gletsjer te bezoeken omdat de hoofdattractie, Mount Cook, was afgeschermd door donkere wolken. Het bleek een uitstekende keus ,want de omgeving van de Tasman gletsjer was oogverblindend mooi, zie hier de foto’s:

Op de terugweg waren de wolken die Mount Cook afschermden inmiddels verdwenen en namen we bij Peters lookout nog een foto:

We reden naar een klein dorpje genaamd Twizel en checkte in bij de plaatselijke camping. Na wat boodschappen genoten we van van de ondergaande zon, een biertje en een zoutje, heerlijk!

Dinsdag 29 april

Vanuit Twizel zijn we met ons busje naar naar Oamaru gereden. Carolien had in de Lonely Planet gelezen dat bij de plaatselijke kaasfabriek, de cheesecake een ware verwennerij moest zijn. De cheesecake was inderdaad genieten en het vulde behoorlijk. Met volle buikjes zijn we naar een warenhuis gegaan om wanten,muts en muziek cd’s voor onderweg te kopen. Nadat we waren geinstalleerd en hadden geconstateerd dat de buurtjes ook hier weer een plekje op de camping hadden gingen we het dorpje even bekijken. We liepen via de public gardens, deze tuinen zijn met Europese bomen en planten ingericht en bevatten, naar Engels gebruik, de mooiste geurende rozen.

Het rook hier dus net als herfst thuis ruikt en met weemoed dachten we terug aan het begin van de reis, toen bedachten we ons dat de reis wel heel snel aan het vorderen is en het er over 2 landen al op zit en ja natuurlijk dachten we ook even aan thuis waar we straks gelukkig eerst nog even zomer meemaken (met een beetje mazzel) voordat het daar ook weer herfst is. We verkenden het stadje waar vreemd genoeg geen hond te bekennen was en alle kroegen en restaurant er verlaten bijlagen. Nu had het de hele dag wel zo’n beetje geregend maar dit was wel heel bizar. Uiteindelijk kwamen we uit in een schattig oud straatje waar we door een man die buiten op een stoeltje zat werden gevraagd een galerie te komen bezoeken. Volgens eigen zeggen erg apart. Eenmaal binnengekomen leek het wel een andere wereld, een kruising van Dali en Venetiaans Carnaval met overal gezichten en maskers en grote papieren mache lampionnen (ook weer met gezichten) die de hal verlichten. Een hele aparte sfeer. Hij vertelde dat ze elk jaar een optocht door de stad houden met al die lampionnen. Het was moeilijk wegkomen maar toen hij een belletje kreeg grepen we onze kans. In de avond hebben we in de warme keuken een lekkere maaltijd gekookt: chicken korma.
Woensdag 30 april

In Oamaru zijn we naar de penguin uitkijkpost gereden. Tijdens de rit ernaartoe regende het flink en de wolken werden steeds donkerder. Eenmaal bij de penguin post aangekomen , bleken de blauwe pinguins gevlogen, maar spotten wel een zeeleeuw. In de middag hebben we het gaspedaal weer flink ingedrukt en zijn we via Dunedin naar de Otago peninsula. Wat is een Peninsula? Daar komt ie… Vrij vertaald is een peninsula in dit geval een landtong die de zee instrekt en bestaat uit ruig terrein waar veel wildlife te spotten is. En helaas voor ons met veel regen en wind. Aan het einde van de middag klaarde het gelukkig op en zijn we naar het royal albatros centre gereden. Vanaf hier zijn we naar een strandje gelopen en daar albatrossen en zeeleeuwen gespot. We waren behoorlijk koud geworden door de wind en besloten boven op de berg een heerlijke koffie te drinken, uiteraard ging dit weer gepaard met een schitterend uitzicht over de Peninsula. Opklaringen. In de avond hadden we een gezellige avond in de camping keuken met een Engels stel en Nederlander die uit Wormerveer kwam (het moet niet gekker worden!).

Donderdag 1 mei

In de ochtend reden we via de Peninsula terug naar Dunedin, om het een flitsbezoek te brengen. Toen we de brug opgingen richting Dunedin sorteerde Martijn verkeerd voor en belanden we aan de verkeerde kant van de weg. Oeps! Daar stonden we dan met onze scheetbus. Wroeetttt!! in de achteruit! En hoppa, probleem verholpen (no worries moeders!). Binnnen een uur waren we uit Dunedin en reden we naar Nugget Point, waar we voor het eerst yellow eyed pinguins hebben uitgecheckt, LEUK! Hier stond ook de bekende witte vuurtoren en die werd uitgelicht door de laatste zonnestralen van de dag. Je begrijpt het, Carolien kreeg het op haar heupen, en dacht dat haar fototoestel een mitrailleur was ( klik, klik klik, klikkklik). De geheugen kaart was binnen no time vol. Aarghhh! Martijn keek met lede ogen toe… Maar het was zo mooi: rotspartijen in de zee, zon die onderging een regenboog. Kortom, een beeld zegt meer dan duizend woorden:

Na deze volle dagbesteding was het inmiddels vrij laat en besloten we om fish en chips te halen bij de plaatselijke snackbar. We zetten ons bus na het eten neer bij de Kaka point holiday park. Het bleek superkoud in de keuken. Een lieve shiba kat vergezlede ons en kwam tussen ons in zitten om op te warmen en we hebben samen in de keuken tv gekeken. Voordat we gingen slapen hadden we de motor van de auto aangezet voor warme blowers en onze waterflessen gebruikt als warme kruik. We lagen om 20.00 uur al in bed, niet omdat we moe waren maar omdat het zo koud was!

Vrijdag 2 mei

Ondanks dat we vroeg naar bed gingen waren we pas 10.00 uur wakker. We ontbeten snel en met een aai over de bol dag gezegd tegen de kat. Met de ‘donderbus’ richting Owaka gereden en vanuit daar zijn we naar het dorpje Pounawea gegaan om de Purakaunui watervallen te bezoeken.

Onderweg kwamen we hagel, sneeuw en regenstormen tegen afgewisseld door zonneschijn. Daarna hebben we onze weg vervolgd naar Curio Bay, weggetje in wat waarschijnlijk niet de bedoeling was, maar hier hadden we een fantastisch uitzicht over de ruige natuur van Nieuw Zeeland: enorme rotspartijen en beukende golven.

Op naar de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld: Invercargill. Hier hebben we wat boodschappen ingeslagen en zijn we uit de stad naar onze slaapbestemming gereden. Loneville holidaypark, een schattig plekje dat werd gerund door een ouder stel. De keuken was open tot half tien s’avonds en daar bleven we dan maar zitten tot die tijd aangezien de tot tv omgebouwde schuur de temperatuur had van een jagermeister die klaar is voor consumptie. Na een grondige voorbereiding van een met drie dekens opgemaakt bed, twee flessen met heel warm water en thermokleding, fleecetrui en sokken lagen we er weer vroeg in. De nachttemperaturen hier raken nog net niet het vriespunt. Martijn besloot dat we er ook weer vroeg uitgingen door stiekem de wekker een uur eerder te zetten.

Zaterdag 3 mei

Na een stevig ontbijt vervolgden we de weg richting Te Anau. We stopten bij McCrackens Rest, een lookout en bluecliffs beach waar we helaas geen Hector dolfijnen konden spotten. Het landschap begon langzaam ruiger en dramatischer te worden naarmate we dichter bij het Fjordland kwamen. De zachtgroene heuvels vol met schaapjes werden witbesneeuwde bergen en regen en wolken werden blauwe lucht en zonneschijn. Lake Hauroko moest een plaatje van een meer zijn en is toevallig ook het diepste meer van Nieuw Zeeland (462 meter). Zoals vele meren hier is deze ook uitgehouwd door een gletsjer die uiteindelijk is gesmolten tot een meer. De wind kan hier enorme golven blazen binnen een paar minuten, op snelheid geholpen door de steile bergen om het meer heen. Gelukkig was het behoorlijk kalm toen we, na een lange gravelweg aankwamen. Wat een schitterend gezicht, een meer met prachtig helder water en besneeuwde bergen op de achtergrond…

Helaas werden we al snel belaagd door de beruchte zandvliegjes dus konden we niet te lang blijven. Na al die gravelweggetjes naar mooie plekjes ziet onze bus er al behoorlijk off road uit. Hoog tijd voor een schoonmaakbeurt.

Zondag 4 mei

De voorruit was bedekt met een laagje ijs, dus Martijn moest met de pollepel aan het krabben.

We namen de boot naar de elektriciteitscentrale, waar ze energie produceren op een hele bijzondere manier en vervolgens met een grotere boot naar Doubtful Sound. Deze sounds of bergen in het water heten zo omdat Captain Cook niet zeker wist of er wel genoeg wind tussen zou waaien om hem er weer uit te krijgen en daarom maar besloot er niet in te varen. Russel was onze guide, een aardige kerel vol met informatie over het gebied en wat we zagen. Onderweg spotte hij zeehonden en dolfijnen voor ons die we allebei van heel dichtbij hebben kunnen bekijken! De omgeving was indrukwekkend, de superlatieven zouden je weer eens om de oren kunnen vliegen maar dan blijven we bezig. Dus als je de kans hebt, bevelen we je aan het zelf te gaan bekijken, tot die tijd hebben we hier een paar foto’s.

De volgende dag zetten we onze reis weer voort richting Te Anau, om wat boodschappen te doen, en de weg naar Milford Sound. We hadden al van zoveel mensen gehoord dat deze weg en alles wat je er vandaan kon bekijken zo ontzettend mooi was dat we, ondanks dat we de sounds zelf niet gingen bezoeken, deze weg wilden berijden. Het was precies zoals ze hadden gezegd, prachtige meren (o.a. de mirror lakes), besneeuwde bergtoppen en groene bomen.

Onderweg gebeurde er nog iets verschrikkelijks. Martijn maakte een filmpje van de waterval die allemaal gaten in de stenen maakt ook wel Chasm genaamd, toen hij iets te ver vooroverboog en zijn zonnebril verloor in het wervelende water. Balend keek hij hem na, want het was een cadeau van zijn broer. Hij weet nu in ieder geval wat hij dit jaar voor zijn verjaardag kan vragen :-).

We hadden de tank iets bijgevuld maar niet helemaal volgetankt omdat het een stuk duurder was dan in de volgende bestemmingen, we redden het neeet. Toen we Te Anau weer binnenreden stond het wijzertje net onder E… We gooiden er weer iets bij en gingen meteen weer verder. Op naar Queenstown, extreme sport city!

Gepost op 6 May 2008 door admin
Geplaatst onder: 7 Nieuw Zeeland | 191 Reacties »

Sydney: Vrijdag 18 april tot zondag 20 april Vrijdag 18 april

Na een welverdiende maar niet al te lange nachtrust gingen we vandaag de omgeving verkennen. We kwamen onderweg een aantal ‘Dan’s’ tegen en zij gaven ons een goede tip. Pak de lift in het megahoge Shangri La hotel en geniet van het schitterende uitzicht. Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg scoorde Martijn nog een supermooie hoodie (vest met capuchon), die we nodig zullen hebben in Nieuw-Zeeland waar de temperaturen aanzienlijk lager zijn.

 

Het uitzicht vanaf verdieping 36 van het hotel was inderdaad adembenemend. De harbour bridge en Opera house waren in volle glorie te bewonderen.

 

We waren er zo van gecharmeerd dat we heel decadent een Hoegaarden en port bestelden bij de bar. Niet bepaald goedkoop, maar wel genieten (ja Guido, af en toe luisteren we wel naar je)! We liepen nog even richting Opera house maar gingen na een paar lange afstandfoto’s weer hostelwaarts.

Zaterdag 19 april

We moesten de bus richting Melbourne nog boeken maar wat bleek na wat gesnuffel op internet: een vliegticket was vrijwel even duur en 11,5 uur sneller! Meteen geboekt dus. Na het internetten liepen we Marius tegen het lijf en hij sloot zich graag bij ons aan voor sightseeing in de botanical gardens en het Opera house.

Onderweg wilde Martijn zijn horlogeband even laten wisselen, zodat hij straks langer plezier heeft van zijn leren bandje. De pin zat nogal vast en ze vroegen ons een uurtje later terug te komen. De botanical gardens waren een echt plaatje en een superrelaxte plaats om rond te hangen.

Deze keer liepen we wel helemaal naar het opera house en konden we het van dichtbij bewonderen. Het is een prachtig gebouw. Er begon net een voorstelling van ballet op stokjes. Een bijzonder gezicht. Foto.

Eenmaal terug bij de horlogemaker bleek dat al het getimmer om de pin los te krijgen had geresulteert in het missen van een wijzer. Na allerlei mogelijke oplossingen door te spreken, wordt het door de horlogemaker gemaakt en naar huis opgestuurd.

We lieten ons niet uit het veld slaan en pakten de veerpont naar Manly beach. Het was bewolkt en fris, niet echt strandweer maar we wilden het toch even zien. Het was een leuk stadje met allemaal hippe tentjes en winkeltjes. Als je het stadje doorkruist kom je bij het strand dat direct aan de zee ligt. Er lagen veel surfers in het water, aangezien dit soort weer vaak samengaat met stevige golven. Na een stuk rondgewandeld te hebben begon het te regenen en gingen we weer terug. Tijdens de reis terug konden we nog een mooi plaatje van een mooi verlicht Opera house schieten.

 

 

Terug in hostel zochten we in onze lonely planet naar een betaalbaar topplekje om te eten om Sydney in stijl af te sluiten. Uiteindelijk vonden we het plekje maar de Italiaanse buurman zag er een stuk leuker uit. Daar hebben we ontzettend lekker gegeten (la traviatorre oid). Het was weer een zaak met BYO (bring your own) en de rode wijn van de bottleshop smaakte heerlijk. Na het eten liepen we terug naar het hostel om Marius, Matt, Simone en Hero (een Japanse studiegenoot van de laatste twee) te ontmoeten. We hadden zin om Kings Cross onveilig te maken. Bovendien hadden we geen bed voor de nacht omdat we om 5 uur naar het vliegveld moesten. Er zat dus niets anders op dan er een gezellige avond van te maken. Al snel bleek dat we zonder ID (de dames hadden deze niet bij zich) de meeste tenten niet in kwamen. Uiteindelijk konden we terecht in een leuke Ierse pub. Om 04.59 pakten we de trein richting vliegveld en om 06.15 gingen we de lucht in met Virgin Blue.

Melbourne: Zondag 20 april t/m vrijdag 25 april Zondag 20 april

Om 07.45 stonden we in Melbourne en luisterde onze voicemail af: heeeee, joehoeoeoe, bij ons is het 18 april en bij jullie al 19, gek he, hahahaha. Geen namen maar na onze vermoeide oren goed te luisteren te hebben gelegd begrepen we dat we hier met een stelletje ongeregeld te maken hadden, die zich de wijn goed hadden laten smaken, namelijk een zekere A de G, I van H, R. C. en M. V. allen te Z. We stuurden wat smsjes en jahoor al gauw hing het stel al joelend aan de lijn. Na wat over en weer gejoel, werden er zowaar wat beleefdheden uitgewisseld om vervolgens weer af te sluiten met flink wat gejoel. Daar zaten we dan met onze brakke kop op de zondagmorgen (36 uur zonder slaap), we hadden zin in een lekker bed maar het plan was heel wat anders: namelijk een echte Ozzie rules, AFL Footy game tussen Melbourne en Carlton! Na het inchecken in het Base hostel te Sint Kilda. Ontbeten we in een leuk cafeetje in jaren 70 stijl genaamd Gallion. De koffie was van topkwaliteit en de broodjes duur maar verrukkelijk! We kwamen aan tafel te zitten met een ouder Amerikaans stel die in de Chicago winter in Melbourne overwintert en ons tips gaf over wat te doen in Melbourne. Later ontdekten we dat typerend voor deze stad is dat iedereen zo ontzettend aardig en behulpzaam was. Na het ontbijt maakten we ons gereed voor Footy…

Nu zijn er heel wat gekke Engelse koloniale sporten (Commonwealth), in rugby bijvoorbeeld gaan ze voorwaarts door de bal achterwaarts te gooien en al de lelijke, dikke kerels met (te) strakke broekjes knuffelen elkaar met een hoop gegrom. Het spel cricket wordt doorgaans wel vijf dagen gespeeld en dan heeft er nog steeds niemand gewonnen, waarschijnlijk omdat beide teams dezelfde kleur dragen. Maar, de gekste van allemaal is toch wel die van de ‘Australian Rules Football’ beter bekend als AFL of Aussie Rules.Ten eerste worden er schokkend kleine broekjes gedragen en t-shirts zonder mouwen. Dan lopen er nog 18 spelers per team rond en in het geel gehezen kleine dikke mannetjes die iets in de oor van een speler fluisteren (waarschijnlijk over hoe goed hun billen eruit zien in dat veel te strakke broekje) en weer snel wegdribbelen. Als laatste, er is maar een regel: er zijn geen regels.

Een wedstrijd heeft vier kwarten (quarters) van 30 minuten en het gaat als volgt: de scheidsrechter stuitert de bal hard op het gras (en hij blijft deze moeilijke procedure oefenen voor kick-off en nog eens bij half-time) op de middenlijn. Vervolgens zijn er 20 ‘uitsmijters’ elkaar aan het aanvallen en missen allemaal de bal. Ze eindigen op het gras, rollend als varkens in de modder totdat een speler (een van de slimmere) uiteindelijk de bal te pakken krijgt en ermee wegrent, een aantal keer laat stuiteren en vervolgens de bal een machtige kick naar voren geeft. Vier of vijf gasten komen ontzettend hoog en een ervan vangt de bal. Ze komen allemaal terrecht in een grote verzameling van verkeerd gepropotioneerde spierbundels. Wanneer de spelers die zich nog kunnen bewegen, zichzelf van de stapel spierbundels afrollen, is er nog een man die de bal knuffelt alsof het een baby is. Hij krijgt een vrije trap, die hij uiteraard benut omdat de goal niet te missen is. Iedereen juigt en voor ongeveer twee en half uur is dit wat er gebeurt…helaas werd Melbourne zwaar ingemaakt waardoor de spanning ver te zoeken was. We vielen dan ook in het derde kwart in slaap en besloten om de trein naar de stad te pakken om een biertje op het terras te doen. Het werd een broodje en een fles water op een bankje, een nieuwe korte broek voor Carolien en daarna de trein naar het hostel. Lekker slapen!

Maandag 21 april

De dag begon met St. Kilda verkennen en het innen van een voucher voor een gratis koffie :-). St. Kilda was voorheen een ruige buurt waar allerlei ongure gasten hun niet zo sjofele zaakjes deden. Inmiddels is het een superhippe wijk aan het strand, waar je alleen nog een aantal verdwaalde gekken en prostituees vindt. Een straat achter ons hostel lag Acland street, een superleuk straatje met allerlei gebaks-, koffie en kledingwinkeltjes. Hier hebben we lekker geshopt en slaagde Carolien voor een spijkerbroek (hoort bij de voorbereiding voor Nieuw Zeeland, waar het een stuk kouder en regenachtiger zal zijn :-).

Dinsdag 22 april

Een goede dag voor sightseeing in het centrum van Melbourne, het weer was weer schitterend. Koele bries en felle zon. We begonnen met de grote Queen Victoria Markt. Waar we veel spullen herkenden uit Azie, uiteraard voor een veel hogere prijs. Daarna volgden we min of meer de walking tour door de stad, die een mengelmoes van oude gebouwen en fonkelnieuwe wolkenkrabbers is. Onderweg slaagde Martijn ook voor een spijkerbroek en kochten we allebei superhippe nieuwe schoenen. s’ Avonds gingen we naar hetIMAX theater om de supervette concertfilm U2 3D te bekijken. Ontzettend genoten, een echte belevenis!

Woensdag 23 april

Vandaag hebben we Chai latte ontdekt, thee met opgeklopte melk, honing en kaneel hmmm! Verder moesten we echt weer eens posten en foto’s branden. Dat nam uiteindelijk zoveel tijd in beslag dat we de gratis bbq van de peter pan voucher misten. Toen gingen we maar uit eten bij een tentje op acland street. Daar bestelde Martijn de Chicken Parma. Toen het gerecht gebracht werd was het even schrikken en twee keer slikken. Het was het grootste stuk vlees ooit: een kipschnitzel met ham en kaas erop gesmolten, die het hele bord bedekte en dat is niet overdreven! De sla en patat lagen er ergens onder verborgen…

Donderdag 24 april

Weer een postpakketje met wat souvenirs en dvd’s richting huis gestuurd. Daarna afgesproken met Hannah die we hadden ontmoet in Vietnam tijdens de vermaarde Mekong Delta tour. Maar eerst koffie met wat lekkers op acland street. Hannah trakteerde ons op een ijsje van haar favoriete ijsshop. Die hebben lekker opgepeuzeld aan St. Kilda beach. Hannah nam ons daarna op een tour naar het snobbistische Brighton die allemaal mooi beschilderde huisjes op het strand heeft staan. Vervolgens bezochten we nog een ouderwets, Engels Boat house in de suburbs waar we Hannah en onszelf trakteerden op een lekkere smoothie. Daarna was het tas inpakken en muesli met yoghurt & fruit als diner (beetje op het budget letten).

Vrijdag 25 april Anzac day

Australia New Zealand Army Corps. Deze dag is in het leven geroepen ter commemoratie van de samenwerking van Australische en Nieuw Zeelandse troepen in de eerste en tweede wereldoorlog en ter herinnering aan deze helden. Tijdens de tweede wereldoorlog heeft Nieuw Zeeland wel 100.000 jongemannen naar het Europese front gestuurd, dat was toen wel 67% van hun mannen tussen de 18-45 jaar. Er kwamen er maar 40.000 terug. Vanwege deze memorial day gingen de bussen minder vaak en begon onze reis naar Nieuw Zeeland al om 10:20, ondanks dat onze vlucht pas 14:15 vertrok. We bekeken de memorial day live op televisie in de lounge. Na nog een tussenstop in Sydney kwamen we om 23:30 in Christchurch aan. We checkten voor 1 nachtje in in Base want de volgende dag konden we onze Wicked campervan ophalen!!

Gepost op 6 May 2008 door admin
Geplaatst onder: 6 Australië | 226 Reacties »